Maar, als wij het oog gevestigd houden op "Jesus, den stichter en den voltooier van het geloof" (Hebr. 12, 2), wiens plaats wij bekleeden, wiens gezag wij voeren, hoewel wij ons voor deze waardigheid en dit ambt niet berekend achten: dan wordt onze ziel door Zijn liefde ontvlamd, en dan maken wij niet zonder reden het woord, dat Christus van Zichzelf zeide, tot het onze: "Ik heb ook nog andere schapen, die niet van dezen schaapsstal zijn; ook deze moet Ik er heen leiden, en zij zullen luisteren naar Mijn stem." (Joh. 10, 16)

Mogen ook allen bereidwillig naar ons luisteren en voor onze vaderlijke liefde zich ontvankelijk betoonen, die weliswaar het zoo wijd verspreide ongeloof verafschuwen en Jesus Christus als Zoon Gods en als Verlosser van het menschelijk geslacht erkennen en belijden, maar toch nog ver verwijderd van Zijn bruid leven. Wie Christus aannemen, moeten Hem ook geheel en al aannemen. "De Christus in Zijn volheid is hoofd en lichaam beide; het hoofd is de eengeboren Zoon van God, het lichaam is Zijn Kerk; Hij is de bruidegom en zij de bruid: twee in één vleesch. Wie omtrent dit hoofd een andere meening huldigen dan de leer der heilige Schriften, staan buiten de Kerk, al bevinden zij zich ook op alle plaatsen, waar de Kerk gevestigd is. Maar eveneens: wie de leer der Schriften aangaande dit hoofd wel aanvaarden, maar niet in gemeenschap leven met de eenheid der Kerk, behooren evenmin tot de Kerk." H. Augustinus, Contra Donatistas Epistola, sive De Unit. Eccl.. cap. 4, n. 7: PL 43, 395-396