H. Paus Paulus VI - 24 mei 1978
Ontwapening, nieuwe wereldorde, ontwikkeling: drie onafscheidelijk verbonden opdrachten en die wezenlijk een vernieuwing van de openbare mentaliteit veronderstellen.
Wij kennen en wij begrijpen de moeilijkheden die deze opdrachten opleveren. Maar wij willen en wij moeten een krachtig beroep doen op uw geweten als mensen die verantwoordelijk zijn voor de bestemming van de mensheid, krachtig herinneren aan de zeer ernstige beweegredenen waarom het middel gevonden moet worden deze moeilijkheden te overwinnen. Wij scheiden niet van u zonder de grondslagen te hebben gelegd en de onontbeerlijke aanzet te hebben gegeven voor de oplossing van het probleem waarvoor u hier bijeen bent. Morgen zou het te laat kunnen zijn.
Maar u vraagt zich af welke bijdrage de Heilige Stoel kan en wil leveren aan deze ontzaglijke gezamenlijke inspanning voor de ontwapening en voor de vrede? De vraag is gewettigd. Zij plaatst ons op onze beurt voor onze verantwoordelijkheden waartegenover onze middelen onderdoen voor onze wil.
De Heilige Stoel is geen mogendheid en heeft geen politieke macht meer. In een plechtig verdrag heeft hij verklaart, dat 'hij wil en zal blijven buiten de geschillen tussen de staten en de internationale congressen die tot dit doel zijn samengeroepen, tenzij de tegenover elkaar staande partijen een gezamenlijk beroep zouden doen op zijn vredesmissie, terwijl hij zich voorbehoudt op alle manieren zijn moreel en. geestelijk gezag te doen gelden'. Verdrag van Lateranen, artikel 24
Terwijl wij dus uw problemen delen en ons van uw moeilijkheden bewust zijn en sterk van onze zwakheid, zeggen wij u met grote eenvoud: wanneer u ooit meent, dat de Heilige Stoel zou kunnen helpen de belemmeringen die de weg van de vrede versperren, te overwinnen, zal hij zich niet verschuilen achter het argument van zijn 'tijdloze' aard, zal hij zich niet onttrekken aan de verantwoordelijkheden welke de gewenste en gevraagde tussenkomsten zouden kunnen brengen, zozeer waardeert de Heilige Stoel de vrede, zozeer heeft hij de vrede lief! Op alle manieren zullen wij heel luid onvermoeibaar en zonder ons te laten ontmoedigen de plicht van de vrede verkondigen de beginselen die er het dynamisme, de middelen om haar te veroveren en haar te verdedigen, van regelen, terwijl zij in een gezamenlijk akkoord afzien van de wapens die haar dreigen te doden, terwijl zij voorgeven haar te dienen.
Daar wij de macht kennen van een publieke opinie welke door sterke overtuigingen van in het geweten gewortelde idealen wordt gevoed, zullen wij doorgaan mee te werken om de nieuwe mensheid met kracht tot vrede op te voeden; eraan te herinneren dat er geen ontwapening van wapens zal zijn, als er geen ontwapening van de geesten is.
Wij zullen voor de vrede blijven bidden.
Zij is de vrucht van de goede wil van de mensen, maar zij blijft voortdurend blootgesteld aan gevaren welke de goede wil niet altijd vermag te beheersen. Daarom is de vrede voor de mensheid altijd vooral een gave van God gebleken. Wij zullen Hem vragen: geef ons de vrede! En wij zullen Hem vragen uw werkzaamheden te leiden, opdat hun onmiddellijke en toekomstige resultaten de verwachting van de volkeren niet teleur zou mogen stellen.
Uit het Vaticaan, 24 mei 1978.
