Het is begrijpelijk dat er in de gezinnen veel moeilijkheden zijn, wanneer een van de leden zijn wijze van relaties aanknopen niet volledig heeft ontwikkeld, omdat wonden uit een fase in zijn leven niet geheeld zijn. Een slechte eigen jeugd en adolescentie zijn een vruchtbare bodem voor persoonlijke crises die uiteindelijk het huwelijk schaden. Als allen personen waren die op een normale wijze volwassen zijn geworden, zouden crises minder frequent en minder pijnlijk zijn. Het is echter een feit dat mensen soms met veertig jaar nog een achtergebleven rijping moeten verwezenlijken, die zij aan het einde van de adolescentie hadden moeten bereiken. Soms bemint men met een egocentrische liefde die eigen is aan een kind en die is blijven steken in een fase waarin de werkelijkheid wordt verdraaid en men in de grillige waan leeft dat alles om het eigen ik moet draaien. Het is een onverzadigbare liefde, die schreeuwt en huilt, wanneer zij niet krijgt wat zij wil. Een andere keer bemint men met een liefde die in een fase van de adolescentie is blijven steken en gekenmerkt wordt door de tegenstelling, zure kritiek, de gewoonte de ander de schuld te geven, de logica van het gevoel en de fantasie, waar de ander onze wensen moet vervullen of onze kuren moet verdragen.

Velen beëindigen hun jeugd zonder ooit ervaren te hebben onvoorwaardelijk te worden bemind en dat beschadigt hun vermogen om vertrouwen te hebben en zich te geven. Een slechte relatie met de eigen ouders en broers en zussen, die nooit is genezen, komt weer naar boven en schaadt het huwelijksleven. Dan moet men een traject van bevrijding doorlopen dat men nog nooit onder ogen heeft gezien. Wanneer de relatie tussen echtgenoten niet goed functioneert, is het zaak, alvorens belangrijke beslissingen te nemen, zich ervan te vergewissen dat ieder deze weg van behandeling van de eigen geschiedenis heeft bewandeld. Dat vereist dat men de noodzaak erkent te genezen, met aandrang te vragen om de genade te vergeven en elkaar te vergeven, hulp te aanvaarden, positieve redenen te zoeken en het steeds opnieuw samen te proberen. Ieder moet zeer eerlijk zijn tegenover zichzelf om te erkennen dat zijn manier van het beleven van de liefde deze onvolwassenheid heeft. Hoewel het duidelijk kan lijken dat het geheel de schuld is van de ander, is het nooit mogelijk een crisis te overwinnen door te wachten tot alleen de ander verandert. Het is ook noodzakelijk zichzelf vragen te stellen over de dingen waarin men persoonlijk volwassener zou kunnen worden of die men zou kunnen verhelpen om een overwinnen van het conflict te begunstigen.