Paus Franciscus - 4 november 2015
Dierbare broeders en zusters, goeie dag!
De vergadering van de bisschoppensynode, die onlangs werd afgerond, heeft diep nagedacht over de roeping en zending van het gezin in het leven van de Kerk en de hedendaagse samenleving. Dat was een genadevol gebeuren. Op het einde hebben de synodevaders mij Bisschoppensynodes
Relatio Finalis - Synode 2015
(24 oktober 2015) overhandigd. Ik heb gewild dat deze tekst gepubliceerd wordt, zodat iedereen kan delen in de werkzaamheden die ons gedurende twee jaar samen engageerden. Het is nu niet het ogenblik om deze besluiten te onderzoeken, ik moet er zelf over mediteren.
Maar in afwachting gaat het leven verder, zeker het gezinsleven! Dierbare gezinnen, u bent steeds onderweg. En u schrijft op de bladzijden van uw concreet leven voortdurend over de schoonheid van het Evangelie van het gezin. In een wereld die soms dor wordt aan leven en liefde, spreekt u alle dagen over de grote gave die huwelijk en gezin zijn.
Vandaag zou ik dit aspect willen onderlijnen: het gezin is een grote sportzaal, waar geoefend wordt in onderling geven en vergeven, zonder dewelke geen enkele liefde lang kan duren. Als men zichzelf niet geeft en zich niet laat vergeven, blijft de liefde niet, dan duurt ze niet. In het gebed dat Hij ons zelf leerde, het Onze Vader, doet Jezus ons aan de Vader vragen: “Vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren”. En op het einde, geeft Hij deze commentaar: “Want als gij aan de mensen hun fouten vergeeft, zal uw hemelse Vader ook u vergeven; maar als gij niet vergeeft aan de mensen, zal ook uw hemelse Vader uw fouten niet vergeven” (Mt. 6, 12.14-15). Men kan niet leven zonder elkaar te vergeven, of men kan in geen geval goed leven, vooral niet in het gezin. Alle dagen doen wij mekaar te kort. Met deze fouten die te wijten zijn aan onze fragiliteit en egoïsme, moeten we rekening houden.
Maar wat ons gevraagd wordt, is de wonden die wij elkaar aandoen, onmiddellijk te genezen, onmiddellijk de banden weer aan te knopen die wij in ons gezin verbreken. Als wij te lang wachten, wordt het moeilijker. Het gaat hierom: de dag niet eindigen zonder mekaar vergeving te vragen, zonder vrede te sluiten tussen man en vrouw, ouders en kinderen, broers en zussen .... tussen schoondochter en schoonmoeder! Als wij leren onmiddellijk vergeving te vragen en elkaar onderling vergeving te schenken, genezen de kwetsuren, wordt het huwelijk sterker en het gezin een steeds steviger huis dat weerstand biedt aan de schokken van onze kleine en grote kwaadaardigheden. En daar is geen grote redevoering voor nodig, een streling volstaat: een streling en alles is voorbij en men kan opnieuw beginnen. De dag niet eindigen in strijd!
Als wij als gezin leren leven, doen wij dat ook buiten, overal waar wij ons bevinden. Het is gemakkelijk op dit punt sceptisch te zijn. Velen, ook Christenen, denken dat het overdreven is. Men zegt: ja, het zijn mooie woorden, maar onmogelijk om in praktijk te brengen. God zij dank is dat echter niet zo. Het is inderdaad door Gods vergeving te ontvangen dat wij op onze beurt in staat zijn anderen te vergeven. Daarom laat Jezus ons deze woorden herhalen telkens wij het Onze Vader bidden, alle dagen dus. In een samenleving die soms meedogenloos is, zijn plaatsen zijn zoals het gezin waar men elkaar leert vergeven, onmisbaar.
De synode heeft onze hoop op dit punt verlevendigd: de bekwaamheid anderen te vergeven en zichzelf te laten vergeven, behoort tot de roeping en zending van het gezin. Vergeving redt gezinnen niet alleen van verdeeldheid maar maakt ze bekwaam de samenleving te helpen om minder kwaadaardig en minder hard te zijn. Ja, elk gebaar van vergeving herstelt de scheuren van de woning en verstevigt de muren. Dierbare gezinnen, de Kerk staat altijd aan uw zijde om u te helpen uw huis te bouwen op de rots, waarover Jezus gesproken heeft. En vergeten wij deze woorden niet die onmiddellijk aan de parabel over het huis voorafgaan: “Niet ieder die tot Mij zegt: Heer, Heer! Zal binnengaan in het Koninkrijk der hemelen, maar hij die de wil doet van mijn Vader die in de hemel is”. En Hij zegt nog: “Velen zullen op die dag tot Mij zeggen: Heer, Heer, hebben wij niet in uw Naam geprofeteerd en hebben wij niet in uw Naam duivels uitgedreven en in uw Naam veel wonderen gedaan? Maar dan zal Ik hun onomwonden verklaren: Nooit heb Ik u gekend; gaat weg van Mij, gij die ongerechtigheid doet!”. Vgl. Mt. 7, 21-23 Een sterk woord, ongetwijfeld, dat tot doel heeft ons door elkaar te schudden en tot bekering op te roepen.
Dierbare gezinnen, ik verzeker u dat als u de weg van de zaligsprekingen met steeds grotere vastberadenheid kan gaan, door wederzijdse vergeving te leren en aan te leren, in de grote familie van de Kerk de capaciteit zal groeien om getuigenis te geven van de vernieuwende kracht van Gods vergeving. Zo niet, zullen wij preken, zelfs heel mooi, en misschien ook de duivel verjagen, maar uiteindelijk zal de Heer ons niet als Zijn leerlingen herkennen, omdat wij niet de bekwaamheid hadden te vergeven en ons door de anderen te laten vergeven!
Werkelijk, christelijke gezinnen kunnen veel doen voor de huidige samenleving en de Kerk. Daarom verlang ik dat de gezinnen in het Jaar van de Barmhartigheid de schat van de onderlinge vergeving opnieuw ontdekken. Bidden wij opdat de gezinnen steeds beter concrete wegen van verzoening kunnen beleven en bewerken, waar niemand zich verlaten voelt onder het gewicht van zijn schuld.
Zeggen wij met deze intentie samen: “Onze Vader, vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren”.
