Het mysterie van de schepping van het leven op aarde vervult ons met bekoring en verbazing. Een gezin dat op het huwelijk van man en vrouw is gebaseerd, is de schitterende en onvervangbare plaats van de persoonlijke liefde die het leven doorgeeft. De liefde wordt niet teruggebracht tot een illusie van het ogenblik, de liefde is niet een doel op zich, de liefde zoekt de betrouwbaarheid van een persoonlijk “jij”. In de wederzijdse belofte van liefde, in goede en kwade dagen, wil de liefde continuïteit van leven tot aan de dood. Het fundamentele verlangen het liefdevolle, hechte net van het gezin tussen de generaties te vormen blijkt veelzeggend bestendig te zijn, verder te gaan dan culturele en religieuze grenzen en maatschappelijke veranderingen. In de vrijheid van het “ja” dat door man en vrouw voor heel het leven wordt uitgewisseld, stelt de liefde van God zich tegenwoordig en ervaart men deze. Voor het katholieke geloof is het huwelijk een heilig teken waarin de liefde van God voor zijn Kerk werkzaam wordt. Het christelijk gezin is daarom een deel van de beleefde Kerk: een “huiskerk”.

Het paar en het leven in een huwelijk zijn geen abstracte werkelijkheden, zij blijven onvolmaakt en kwetsbaar. Daar is de wil om zich te bekeren, te vergeven en opnieuw te beginnen steeds noodzakelijk. In onze verantwoordelijkheid als herders bekommeren wij ons om het leven van de gezinnen. Wij willen luisteren naar hun werkelijkheid van leven en hun uitdagingen en hen begeleiden met de liefdevolle blik van het Evangelie. Wij willen hun kracht geven en helpen hun zending vandaag te begrijpen. Wij willen hen ook in hun zorgen ruimhartig begeleiden door hun, uitgaande van de barmhartigheid van God, moed en hoop te geven.

265 Synodevaders stemmend: placet - 256; non placet - 2 -> aangenomen.