
24 oktober 2015
De ervaring van een mislukt huwelijk is altijd droevig voor allen. Dezelfde mislukking kan anderzijds een gelegenheid worden voor reflectie, bekering en zich toevertrouwen aan God: wanneer ieder zich bewust is geworden van de eigen verantwoordelijkheden, kan hij in Hem weer vertrouwen en hoop vinden. “Uit het hart van de Drie-eenheid, uit het diepste van het mysterie van God ontspringt en vloeit onophoudelijk de grote stroom van de barmhartigheid. Deze bron zal nooit kunnen opdrogen, hoe velen er ook zijn die tot haar naderen. Telkens als iemand er behoefte aan zal hebben, zal hij tot haar kunnen komen, omdat de barmhartigheid van God eindeloos is”. Paus Franciscus, Bul, Het gelaat van de Barmhartigheid - Afkondiging van het Buitengewone Jubileum van de Barmhartigheid, Misericordiae Vultus (11 apr 2015), 25 Vergeving voor ondergaan onrecht is niet gemakkelijk, maar is een weg die de genade mogelijk maakt. Vandaar de noodzaak van een pastoraal van de bekering en verzoening ook via in het bisdom te vestigen gespecialiseerde centra voor het aanhoren van problemen en bemiddeling. In elk geval dient de gerechtigheid ten opzichte van alle, bij de mislukking van een huwelijk betrokken partijen (echtgenoten en kinderen) te worden bevorderd. De christelijke gemeenschap en haar herders hebben de plicht de echtgenoten die uit elkaar zijn gegaan en gescheiden te vragen elkaar met respect en barmhartigheid te behandelen, vooral om het welzijn van de kinderen, die men niet nog meer leed moet berokkenen. Kinderen mogen geen onderwerp van onderlinge strijd worden en er moet naar de beste vormen worden gezocht, opdat zij het trauma van de scheuring in het gezin te boven kunnen komen en kunnen opgroeien op een zo sereen mogelijke wijze. In ieder geval zal de Kerk altijd het onrecht naar voren moeten brengen dat heel vaak voortvloeit uit een situatie van scheiding.
265 Synodevaders stemmend: placet - 246; non placet - 14 -> aangenomen.