24 oktober 2015
Een ambt dat aan degenen gewijd is van wie de huwelijksrelatie verbroken is, blijkt bijzonder noodzakelijk te zijn. Het drama van een scheiding loopt vaak uit op lange perioden van conflict, die het meeste leed doen neerkomen op de kinderen. De eenzaamheid van de echtgenoot/echtgenote die in de steek is gelaten of gedwongen is een samenleven te onderbreken dat door voortdurende en ernstige mishandelingen werd gekenmerkt, vraagt om een bijzondere zorg van de kant van de christelijke gemeenschap. Voorkoming en zorg in gevallen van mishandeling in het gezin vereisen een nauw samenwerking met justitie om op te treden tegen de verantwoordelijken en adequaat de slachtoffers te beschermen. Bovendien is het belangrijk de bescherming van minderjarigen tegen seksueel misbruik te bevorderen. In de Kerk dient in deze gevallen een zero tolerance beleid gehandhaafd te worden, samen met de begeleiding van de gezinnen. Het zou vervolgens opportuun kunnen blijken rekening te houden met de gezinnen waarin sommige leden activiteiten verrichten die bijzondere vereisten met zich meebrengen, zoals die betreffende de krijgsdienst, en die zich in een staat van materiële scheiding en langdurige fysieke verwijdering van de familie bevinden met alle consequenties die dit met zich meebrengt. Niet zelden worden zij na terugkeer uit oorlogsgebieden getroffen door een posttraumatisch syndroom en in de war zijn geraakt op grond van een geweten dat hun ernstige morele vragen stelt. Hier is bijzondere pastorale aandacht noodzakelijk.
265 Synodevaders stemmend: placet - 250; non placet - 8 -> aangenomen.
