24 oktober 2015
De Kerk maakt in liefdevol delen de vreugde en de verwachtingen, het verdriet en de angst van ieder gezin tot de hare. Een gezin als tochtgenoot bijstaan betekent voor de Kerk een wijs gedifferentieerde houding aannemen: soms is het noodzakelijk nabij te blijven en in stilte te luisteren; andere keren moet men voorgaan om de weg aan te geven die moet worden afgelegd; weer andere keren is het passend om te volgen, te ondersteunen en te bemoedigen. “De Kerk zal haar leden - priesters, religieuzen en leken - moeten inwijden in deze “kunst van de begeleiding”, opdat allen leren steeds hun sandalen uit te doen ten overstaan van de heilige grond van de ander. Vgl. Ex. 3, 5 Wij moeten aan onze weg het heilige ritme van de nabijheid geven, met een blik vol respect en vol medelijden, maar die tegelijkertijd ook geneest, bevrijdt en ertoe aanmoedigt te rijpen in het christelijk leven”. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 169 De belangrijkste bijdrage aan de gezinspastoraal biedt de parochie, die het gezin van de gezinnen is, waarin de bijdragen van kleine gemeenschappen, bewegingen en kerkelijke verenigingen worden geharmoniseerd. Begeleiding vraagt om specifiek voorbereide priesters, om de instelling van gespecialiseerde centra waar priesters, religieuzen en leken leren zorgen voor ieder gezin, met een bijzondere aandacht voor de gezinnen in moeilijkheden.
265 Synodevaders stemmend: placet - 247; non placet - 11 -> aangenomen.
