Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De verplichting om een synodale Kerk te bouwen - een missie waartoe we allen geroepen zijn, ieder in de rol die hem door de Heer is toevertrouwd - heeft belangwekkende oecumenische implicaties. Toen ik recentelijk een delegatie van het Patriarchaat van Constantinopel toesprak, heb ik mijn overtuiging herbevestigd, dat “een zorgvuldige bestudering van hoe in het leven van de Kerk, het principe van synodaliteit en de dienstbaarheid van degene die voorzit zijn verwoord, zal een belangrijke bijdrage leveren aan de vooruitgang van de betrekkingen tussen onze kerken.” Vgl. Paus Franciscus, Toespraak, Tot de Delegatie van het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel (27 juni 2015)

Ik ben ervan overtuigd dat in een synodale Kerk helderder licht kan worden geworpen op de uitoefening van het primaat van het Petrusambt. De Paus staat niet alleen boven de Kerk, maar in haar als een van de gedoopten, en binnen het College van bisschoppen als Bisschop onder de Bisschoppen, en tegelijkertijd geroepen - als opvolger van Petrus - de Kerk van Rome te leiden, die in de liefde aan het hoofd staat van alle Kerken. Vgl. H. Ignatius van Antiochië, Brief aan de Romeinen, Epistula ad Romanos. Proemio: PG 5, 686

Terwijl ik de urgentie en noodzaak herbevestig om te denken over “een bekering van het Pausdom” Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 32 herhaal ik bereidwillig de woorden van mijn voorganger Paus Johannes Paulus II: “Als bisschop van Rome weet ik heel goed ... dat de volle en zichtbare gemeenschap van alle gemeenschappen, waarin krachtens de trouw van God zijn Geest woont, de brandende wens van Christus is. Ik ben ervan overtuigd dienaangaande een bijzondere verantwoordelijkheid te hebben, vooral wanneer ik het oecumenische verlangen van de meeste christelijke gemeenschappen constateer en het aan mij gerichte verzoek hoor om een vorm te vinden voor de uitoefening van het primaat die weliswaar geenszins afziet van het essentiële van haar zending, maar die zich openstelt voor een nieuwe situatie.” H. Paus Johannes Paulus II, Encycliek, Over de inzet voor de oecumene, Ut Unum Sint (25 mei 1995), 95

Onze blik strekt zich ook uit tot de mensheid als geheel. Een synodale Kerk is als een banier opgeheven tussen de volken Vgl. Jes. 11, 12 in een wereld welke - al roepend om participatie, solidariteit en transparantie in het openbaar bestuur - vaak het lot van hele volken prijsgeeft aan de greep van kleine maar machtige groeperingen. Als een Kerk die “samen onderweg” is met mannen en vrouwen, die deel hebben aan de beproevingen van de geschiedenis, laat ons de droom koesteren, dat een herontdekking van de onschendbare waardigheid van volken en van de functie van autoriteit als dienstbaarheid ook in staat zal zijn de burgermaatschappij te helpen opbouwen in rechtvaardigheid en broederlijkheid, en zo een mooiere en menselijkere wereld te bewerkstelligen voor de komende generaties. Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 186-192 Vgl. Paus Franciscus, Encycliek, 'Wees geprezen' - over de zorg voor het gemeenschappelijke huis, Laudato Si' (24 mei 2015), 156-162

Dank u.