Robertus Kard. Sarah - 12 juni 2015
Een haastige en al te menselijke lezing van de Constitutie heeft tot de conclusie geleid dat de gelovigen constant bezig gehouden moeten worden. De moderne westerse manier van denken, gevormd door technologie en verblind door de media, heeft de liturgie willen veranderen in een winstgevende voorstelling. In die geest hebben velen geprobeerd de vieringen feestelijk te maken. Gedreven door pastorale zorgen presenteren liturgische dienstverleners soms vieringen waar elementen van werelds vermaak zijn ingevoerd. Hebben we geen wildgroei van getuigenissen, handelingen en applaus meegemaakt? Er wordt gedacht dat dit de deelname van de gelovigen zal bevorderen, terwijl het in feite de liturgie tot een menselijke speelbal reduceert.
“Stilte is geen deugd, geluid is geen zonde, dat is waar,” zegt Thomas Merton, “maar de drukte en verwarring en het constante lawaai van de moderne maatschappij [of van sommige Afrikaanse Eucharistische liturgieën] zijn een uitdrukking van de sfeer van haar grootste zonden – haar goddeloosheid, haar wanhoop. Een wereld van propaganda, van eindeloze discussie, gescheld, kritiek, of simpelweg geklets, is een wereld zonder iets om voor te leven ... De Mis wordt lawaai en verwarring; gebed – innerlijk of uiterlijk lawaai”. Thomas Merton ocso, San Diego: Harcourt, Inc., 1953, 1981, The sign of Jonas. passim; Le signe de Jonas, Ed. Albin Michel, Paris, 1955, p. 322
We lopen het echte risico dat er geen plaats meer is voor God in onze vieringen, en we zo in de verleiding komen van de Israëlieten in de woestijn. Zij wilden een aanbiddingscultus scheppen die beperkt was tot hun eigen maat en bereik, en laten we niet vergeten dat zij uiteindelijk plat op de grond lagen voor het afgodsbeeld van het gouden kalf.
