27 april 1973
Aan de ecclesiale waarde van de Eucharistieviering moet men het hoogste belang hechten. In de Eucharistieviering immers 'wordt uitgebeeld en tot stand gebracht de eenheid van de gelovigen, die één lichaam in Christus vormen' 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 3 en 'de viering van de Mis is in zichzelf reeds een geloofsbelijdenis waarin de gehele kerk zichzelf als zodanig erkent en uitdrukt'. Vgl. Secretariaat voor eenheid der Christenen, Gemeenschappelijke verklaring van zijne Heiligheid Paus Paulus VI en Zijne Heiligheid Shenouda III, Paus van Alexandrië en Patriarch van de zetel van de H. Marcus van Alexandrië (10 mei 1973) Dit alles komt bij uitstek tot uiting in het Eucharistisch Gebed, waarin niet een of andere privé persoon of slechts een plaatselijke gemeenschap, maar 'de ene en enige katholieke kerk', die in elk van de afzonderlijke kerken bestaat, Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 23 zich tot God richt.
Waar echter eucharistische gebeden zonder goedkeuring van de bevoegde kerkelijke overheid gebruikt worden, ontstaan er niet zelden onder de priesters en binnen de gemeenschappen zelf onrust en onenigheden, terwijl de Eucharistie juist 'het teken van eenheid' en 'de band der liefde' moet zijn. Vgl. H. Augustinus, In Iohannis Evangelium Tractatus. 26, 13: CCL 36,226 Velen klagen over de subjectieve aard van dit soort teksten. En inderdaad hebben degenen die aan de viering deelnemen er recht op dat het Eucharistisch Gebed, waaraan zij door hun 'Amen' aan het slot als het ware hun instemming verlenen, niet gekleurd of overheerst wordt door de persoonlijke oriëntatie van degene die het heeft samengesteld of uitspreekt.
Vandaar dus de noodzaak alleen die teksten voor het Eucharistisch Gebed te gebruiken, die goedgekeurd zijn door de bevoegde kerkelijke overheid, en die op duidelijke en volledige wijze de geest van de Kerk uitdrukken.
