Wij hebben het Evangelie beluisterd, wij hebben gebeden, we hebben gezongen; we hebben bloemen gegeven aan de Maagd Maria, aan Moeder; we hebben het kruis gedragen dat van
Krakau komt en dat morgen zal overgedragen worden aan de jongeren van Panama. Van Krakau naar Panama en tussen de twee in, de Synode. Een Synode waarvan geen enkele jongere zich mag uitgesloten voelen! “Maar … wij doen een Synode voor katholieke jongeren ... voor jongeren die tot katholieke verenigingen behoren, dat is sterker ...” Nee! De
Synode is de synode voor iedereen en voor alle jongeren! De jongeren zijn de protagonisten. “Maar ook jongeren die zich agnostisch voelen?” Ja! "Zelfs jongeren met een lauw geloof?" Ja! "Zelfs jongeren die van de Kerk verwijderd zijn?" Ja! "Zelfs jongeren die – ik weet niet of er enkele zijn – misschien zijn er wel enkele – jongeren die zich atheïstisch voelen?” Ja! Het is de
Synode van de jongeren, wij willen allemaal naar elkaar luisteren. Elke jongere heeft iets te zeggen aan de anderen, de volwassenen, de priesters, zusters, bisschoppen, aan de paus. Wij hebben het allemaal nodig naar u te luisteren!
Denken wij een beetje terug aan Krakau; het kruis brengt het ons in herinnering. Daar heb ik twee dingen gezegd, misschien herinnert iemand het zich: het is verkeerd een jongere te zien die op zijn twintigste met pensioen gaat, dat is verkeerd; het is ook verkeerd een jongere te zien die op een sofa leeft. Nietwaar? “Geen gepensioneerde jongeren, geen sofajongeren. Jongeren op weg, jongeren onderweg, jongeren die vooruitgaan, naast elkaar, maar naar de toekomst kijkend !
