Dierbare jongeren,

Dank u voor uw aanwezigheid! Deze avond is een dubbel begin: het begin van de weg naar de Synode, met nogal een lange naam: “Jongeren, geloof en onderscheiding van de roeping”, maar wij zullen zeggen: “de Synode van de jongeren”, dat is beter te verstaan! En het tweede begin, van de weg naar Panama: hier is de aartsbisschop van Panama. Van harte welkom!

Wij hebben het Evangelie beluisterd, wij hebben gebeden, we hebben gezongen; we hebben bloemen gegeven aan de Maagd Maria, aan Moeder; we hebben het kruis gedragen dat van Krakau komt en dat morgen zal overgedragen worden aan de jongeren van Panama. Van Krakau naar Panama en tussen de twee in, de Synode. Een Synode waarvan geen enkele jongere zich mag uitgesloten voelen! “Maar … wij doen een Synode voor katholieke jongeren ... voor jongeren die tot katholieke verenigingen behoren, dat is sterker ...” Nee! De Synode is de synode voor iedereen en voor alle jongeren! De jongeren zijn de protagonisten. “Maar ook jongeren die zich agnostisch voelen?” Ja! "Zelfs jongeren met een lauw geloof?" Ja! "Zelfs jongeren die van de Kerk verwijderd zijn?" Ja! "Zelfs jongeren die – ik weet niet of er enkele zijn – misschien zijn er wel enkele – jongeren die zich atheïstisch voelen?” Ja! Het is de Synode van de jongeren, wij willen allemaal naar elkaar luisteren. Elke jongere heeft iets te zeggen aan de anderen, de volwassenen, de priesters, zusters, bisschoppen, aan de paus. Wij hebben het allemaal nodig naar u te luisteren!

Denken wij een beetje terug aan Krakau; het kruis brengt het ons in herinnering. Daar heb ik twee dingen gezegd, misschien herinnert iemand het zich: het is verkeerd een jongere te zien die op zijn twintigste met pensioen gaat, dat is verkeerd; het is ook verkeerd een jongere te zien die op een sofa leeft. Nietwaar? “Geen gepensioneerde jongeren, geen sofajongeren. Jongeren op weg, jongeren onderweg, jongeren die vooruitgaan, naast elkaar, maar naar de toekomst kijkend !

Wij hebben het Evangelie beluisterd (Lc. 1, 39-45). Wanneer Maria die gave, die zo grote roeping ontvangt om Gods gave tot bij ons te brengen, en ook het nieuws krijgt dat haar bejaarde nicht een kind verwacht en dat zij hulp nodig heeft, spoedt zij zich. Zij spoedt zich! De wereld van vandaag heeft jongeren nodig die zich spoeden, die het niet moe worden zich te spoeden; jongeren die de roeping voelen dat het leven hun een zending geeft. En zoals Maria Lisa (een jonge religieuze) meermaals in haar getuigenis zei, jongeren op weg. Zij heeft heel haar ervaring verteld: dat was een ervaring van onderweg zijn. Wij hebben jongeren nodig die op weg gaan. De wereld kan maar veranderen als jongeren op weg gaan. Maar dat is het drama van deze wereld: dat de jongeren – en het is het drama van hedendaagse jongeren! – dat jongeren dikwijls op zij geschoven worden. Zij hebben geen werk, geen ideaal, het ontbreekt hen aan opvoeding, zij worden niet geïntegreerd ...

Zo veel jongeren moeten de vlucht nemen, uitwijken naar andere landen ... Het is hard om zeggen, vandaag zijn jongeren dikwijls wegwerpmateriaal. Dat mogen wij niet tolereren! En wij, wij moeten deze Synode houden om te zeggen: “Wij jongeren, wij zijn hier!”. Wij gaan naar Panama om te zeggen: “Wij jongeren, wij zijn hier, onderweg. Wij willen geen wegwerpmateriaal zijn! Wij kunnen waarde geven”.

Terwijl Pompeo tweede getuigenis sprak, dacht ik: tot twee keer toe was hij bijna wegwerpmateriaal, op zijn 8e en zijn 18e. En hij heeft het gedaan. Hij was in staat op te staan. En het leven, wanneer wij naar de horizon kijken – Maria Lisa heeft het ook gezegd – verrast ons steeds. Zij hebben het allebei gezegd.

Wij, wij zijn op weg, naar de Synode en naar Panama. En deze weg is een risico; maar als een jongere geen risico neemt, wordt hij oud. Wij moeten risico’s nemen.

Maria Lisa zei dat zij na het Vormsel afstand genomen heeft van de Kerk. Jullie weten goed dat het Vormsel in Italië “het sacrament van het afscheid” genoemd wordt! Na het Vormsel gaat men niet meer naar de Kerk. Waarom? Omdat vele jongeren niet weten wat doen ... En zij Maria Lisa is nooit blijven staan, zij bleef altijd op weg: soms op duistere wegen, wegen zonder licht, zonder ideaal, die men niet begrijpt; maar op het einde, heeft zij het ook gedaan. U jongeren, u moet risico’s nemen. Vandaag moet u de toekomst voorbereiden. De toekomst is in uw handen.

Tijdens de Synode wil heel de Kerk naar jongeren luisteren: wat zij denken, voelen, willen, bekritiseren en berouwen. Alles. De Kerk heeft nog meer lente nodig en de lente is het seizoen van de jeugd.

Trouwens, ik zou u willen uitnodigen deze weg te gaan, deze weg naar de Synode en naar Panama, met vreugde, met uw inspiratie, zonder angst, zonder schaamte, moedig. Er is moed nodig. De schoonheid proberen te zien van de kleine dingen, zoals Pompeo zei, de schoonheid van elke dag: ze zien, ze niet verliezen. Dankbaar zijn voor wie ge bent: ik ben zo, dank u! Heel dikwijls verliezen wij in het leven onze tijd met ons af te vragen: wie ben ik?

Ge kunt u afvragen wie ge bent en heel uw leven zoeken we ge bent. Vraag uzelf af: voor wie ben ik? Zoals de Heilige Maagd die kon vragen: voor wie, voor welke persoon ben ik op dit ogenblik? Voor mijn nicht. En zij ging op weg. Voor wie ben ik, en niet: wie ben ik: dat komt nadien, als er een vraag is die men moet stellen: waarom een werk doen, een levenswerk, een werk dat u doet nadenken, voelen, dat u in actie brengt. De drie talen: de taal van het denken, de taal van het hart en de taal van de handen. Altijd vooruitgaan.

Ik zou u nog iets anders willen zeggen: de Synode is geen spreekkamer. De WJD zijn geen spreekkamer of iets dergelijks, of iets mooi, een feest en dan “tot ziens!” en dat ik daarna vergeet. Nee, maak het concreet! Het leven vraagt iets concreet. In deze vormeloze cultuur, is iets concreet nodig, het concrete is uw roeping.

Ik zou willen eindigen ... - ik had een geschreven toespraak, maar toen ik u zag, en de twee getuigenissen hoorde, schoot mij dit te binnen: er zullen ogenblikken zijn dat u niets begrijpt, duistere momenten, slechte, mooie momenten, duistere momenten, heldere momenten ... maar iets zou ik willen beklemtonen. We leven in het nu.

Op mijn leeftijd staan wij aan het begin ... ah nee? Wie garandeert het leven? Niemand. Uw leeftijd heeft de toekomst voor zich. Aan jongeren, aan jongeren van vandaag vraagt het leven een zending; de Kerk vraagt hun een zending en ik zou u deze zending willen geven: kijk achterom en spreek met uw grootouders. Vandaag hebben wij meer dan ooit de brug nodig van de dialoog tussen grootouders en jongeren, ouderen en jongeren. De profeet Joël zegt ons in hoofdstuk 3 vers 1 als een profetie: "uw grijsaards zullen dromen zien, uw jonge mannen visioenen krijgen" (Joel 3, 1), dat wil zeggen dat zij concrete dingen naar aanbrengen, gedreven door profetieën. Dat is het doel dat ik u in naam van de Kerk geef: spreken met de ouderen. “Maar dat is vervelend ... zij zeggen altijd hetzelfde ...”. Nee, luister naar de ouderen. Spreek, vraag. Zorg ervoor dat zij dromen en ga met die dromen verder om te profeteren en deze profetie concreet te maken. Vandaag is dat uw zending, de zending die de Kerk u vandaag vraagt.

Dierbare jongeren, wees moedig! “Maar vader, ik heb gezondigd, ik val zo dikwijls ...”. Een lied uit de bergen schiet me te binnen, heel mooi, dat alpinisten zingen: "in de kunst van het klimmen, is het niet belangrijk niet te vallen, maar niet op de grond te blijven liggen”. Ga door! Valt ge? Sta op en ga door. Maar denk aan wat grootvader droomde, aan wat die bejaarde man of vrouw droomde. Doe hen spreken, doe er iets mee en leg een brug naar de toekomst. Dat is het doel en de zending die de Kerk u vandaag geeft.

Dank u zeer voor uw moed en ... tot in Panama! Ik weet niet of ik er zal zijn, maar de Paus zal er zijn. En in Panama zal de Paus u vragen: hebt ge met de ouderen gesproken? Hebt ge iets gedaan met de droom van de ouderen en ze tot een concrete profetie gemaakt? Dat is uw doel. Dat de Heer u zegene. Bid voor mij en laten wij ons allemaal samen voorbereiden op de Synode en op Panama.