7 december 1965
Tussen de heilsboodschap en de cultuur bestaan vele banden. Want bij zijn openbaring aan zijn volk tot aan de volledige openbaring van zich zelf in zijn mensgeworden Zoon heeft God gesproken volgens het cultuurtype van de verschillende tijdperken.
Insgelijks heeft de Kerk, die in de loop van de tijden in allerlei wisselende omstandigheden heeft geleefd, zich bediend van de hulpmiddelen van de verschillende culturen om in haar prediking de boodschap van Christus te verbreiden onder alle volken en haar te verklaren, om haar uit te diepen en beter te begrijpen, en om haar bij de liturgische viering en in het gevarieerde leven van de gemeenschap der gelovigen volmaakter tot uitdrukking te brengen.
Maar van de andere kant bindt de Kerk, gezonden als zij is tot alle volken van iedere tijd en plaats, zich niet op een exclusieve en onverbrekelijke wijze aan enig ras of volk, aan een speciale levensvorm aan een oude of nieuwe gewoonte. Trouw aan haar eigen traditie en zich tevens bewust van haar universele zending, kan zij in gemeenschap treden met de verschillende cultuurvormen; en deze gemeenschap betekent een verrijking voor de Kerk zelf en voor de verschillende culturen.
De blijde boodschap van Christus hernieuwt voortdurend het leven en de cultuur van de gevallen mens en bestrijdt en verwijdert het kwaad en de dwalingen, die het gevolg zijn van de steeds dreigende verleiding van de zonde. Ze houdt niet op het zedelijk leven van de volken te zuiveren en te verdelen. Met hemelse rijkdom bevrucht ze van binnen uit de geestelijke kwaliteiten en de bijzondere gaven van ieder volk en iedere tijd, versterkt en vervolmaakt deze en herstelt ze in Christus. Vgl. Ef. 1, 10 Zo geeft de Kerk reeds door het feit zelf, dat zij haar eigen zending vervult Vgl. Paus Pius XI, Brief, Tot mgr. Roland-Gosselin (1 jan 1936). „Men mag nooit vergeten, dat het doel van de Kerk is: het Evangelie te prediken, en niet, de beschaving te brengen. Als zij de beschaving brengt, dan doet zij dat door de Evangelieprediking.” (Semaines sociales de France, Versailles, 1936, p. 461-462)., een stimulans en een bijdrage tot de menselijke en burgerlijke beschaving, en door haar activiteit ook haar liturgische activiteit, voedt zij de mens op tot innerlijke vrijheid.
