7 december 1965
In onze tijd is de mensheid vol bewondering voor haar eigen uitvindingen en haar kunnen, maar toch wordt zij vaak beangstigd door allerlei vragen omtrent de huidige ontwikkeling van de wereld, de plaats en de taak van de mens in het heelal, de zin van haar individuele en collectieve inspanning en het laatste doel van dingen en mensen. Daarom kan het Concilie, dat het geloof van het gehele Volk Gods, door Christus bijeengebracht, belijdt en verklaart, zijn solidariteit, eerbied en liefde ten opzichte van de gehele mensengemeenschap, waartoe dit volk zelf ook behoort, niet welsprekender tonen dan door met haar een dialoog aan te gaan over die verschillende problemen, door haar het licht te brengen van het Evangelie en door de mensheid de heilskracht te bieden, die de Kerk zelf, onder de leiding van de Heilige Geest, van haar Stichter ontvangt. Het gaat immers om het geluk van de menselijke persoon en om de opbouw van de menselijke samenleving. Het is dus de mens, in zijn integrale eenheid, met lichaam en ziel, met gevoel en bewustzijn, met verstand en wil, die het centrale punt zal vormen van heel onze uiteenzetting.
Daarom biedt de heilige Synode, die openlijk de verheven roeping van de mens erkent en die met nadruk verklaart, dat hij iets goddelijks in zich heeft, aan de mensheid de eerlijke medewerking van de Kerk aan voor de vestiging van de universele broederlijkheid, die aan deze roeping beantwoordt. De Kerk heeft hierbij geen enkele aardse ambitie. Haar enig doel is: onder de leiding van de Helper, de Heilige Geest, het werk van Christus voortzette, die in de wereld is gekomen om getuigenis af te leggen van de waarheid Vgl. Joh. 18, 37 , om te redden en niet om te oordelen, om te dienen en niet om gediend te worden. Vgl. Joh. 3, 17 Vgl. Mt. 20, 28 Vgl. Mc. 10, 45
