H. Paus Johannes Paulus II - 16 oktober 1979
Het onderwerp, dat door mijn voorganger Paulus VI was vastgesteld voor de vierde algemene vergadering van de bisschoppensynode, luidt: “De catechese in deze tijd met bijzondere aandacht voor die aan kinderen en jongeren.” In feite is het toenemend aantal jonge mensen een zeer hoopgevend gebeuren en tegelijk ook een bron van bezorgdheid in een groot deel van de wereld in onze dagen. Immers in sommige landen, vooral van de zogenoemde derde wereld, is meer dan de helft van de inwoners jonger dan dertig of zelfs jonger dan achttien jaar. Dit betekent dat er miljoenen en miljoenen kinderen en jonge mensen zijn, die zich voorbereiden op hun komende volwassenheid. En dit is alleen nog maar een beoordeling van de aantallen. De jongste gebeurtenissen en de dagelijkse berichtgevingen leren ons bovendien dat deze ontelbare menigte jongeren, hoewel zij hier en daar gebukt gaan onder twijfel en vrees of verleid worden een uitvlucht te zoeken in onverschilligheid en drugs, of aangelokt worden door nihilisme en geweld, toch grotendeels een krachtige groep vormt van mensen die, temidden van de vele gevaren, zich tot doel stelt de beschaving van de toekomst op te bouwen.
Nu vragen wij ons in onze pastorale bezorgdheid af: op welke wijze kan aan dit immense aantal kinderen en jonge mensen Jezus Christus geopenbaard worden, de mens-geworden God? Wij bedoelen geen bevlieging die berust op een eerste vluchtige ontmoeting, maar een kennis die met de dag dieper wordt uitgegraven en die een steeds helderder licht werpt op de persoon van Christus en op zijn boodschap, op het plan van God dat Zij heeft geopenbaard, op de oproep die Hij richt tot ieder, op het Rijk dat Hij in deze wereld wil vestigen met een “kleine kudde” (Lc. 12, 32) van mensen die in Hem geloven, en dat pas in de eeuwigheid zijn voltooiing zal bereiken. Hoe kan toch bereikt worden dat zij van dat Rijk de betekenis en de draagwijdte leren kennen, de fundamentele eisen en de wet van de liefde, de belofte en de verwachting?
Er zouden heel wat opmerkingen te maken zijn omtrent de specifieke karaktertrekken, die de catechese zich eigen maakt naar gelang van de verschillende fasen van het leven.
Met betrekking tot alle hogervermelde mensen spreek ik de wens uit, dat de inspanningen voor hun christelijk onderricht verdubbeld mogen worden, met intensief gebruik van de passende hulpmiddelen (zoals bijvoorbeeld audiovisuele hulpmiddelen, brochures, bijeenkomsten, voordrachten). Zo zullen steeds meer volwassenen of wel een gebrekkige en onvolledige catechese kunnen voltooien, ofwel passend op een hoger niveau aanvullen wat zij als kinderen leerden, of zichzelf op dit gebied zodanig verrijken, dat zij anderen meer overtuigend kunnen helpen.
Het is ook van belang dat de catechese van kinderen en jonge mensen, de voortdurende catechese en de volwassenencatechese niet een soort gescheiden terreinen zijn zonder enige communicatie. Van nog groter belang is het stellig dat er geen breuk is tussen die diverse fasen. Het is integendeel nodig dat die verschillende catechesen elkaar in alle opzichten aanvullen: de volwassenen bv. hebben veel te geven op het gebied van de catechese aan jonge mensen en kinderen; maar zij kunnen er ook zelf ook weer veel van krijgen ten gunste van de groei van hun christelijk leven.
Tenslotte durven wij dit zeggen in de Kerk van Jezus Christus mag niemand menen, dat hij geen catechese nodig heeft. Dit is ook het geval voor jonge mensen die zich op het priesterschap voorbereiden, voor jonge religieuzen en voor allen die geroepen zijn tot de taak van pastor of catecheet. Zij zullen die taak des te beter uitoefenen naarmate zij met grote nederigheid in de leer gaan bij de Kerk, die tegelijk de grote lerares is en de grote leerlinge.
