Na verlening van de pauselijke dispensatie in de band van een niet-voltooid huwelijk mogen de echtgenoten een ander huwelijk sluiten, mits dit niet wordt verboden. Dit verbod kan op twee manieren worden uitgedrukt: door de clausule 'ad mentem' (en in dit geval kan de 'mens' verschillend zijn en dat wordt dan keurig uitgelegd) en door de clausule 'vetito'.

1. De clausule die met de woorden 'ad mentem' wordt uitgedrukt en die verbiedend is, wordt gewoonlijk toegevoegd zo dikwijls het feit van de inconsurnmatie van minder belangrijke oorzaken afhankelijk is; het wegnemen van die clausule wordt aan de bisschop opgedragen, zodat sneller tegemoet wordt gekomen aan de pastorale noden van de gelovigen. De bisschop mag echter de partij die vraagt om de verwijdering van de clausule niet tot een nieuw huwelijk toelaten, tenzij die partij met inachtneming van de voorgeschreven regels werkelijk in staat wordt geacht de huwelijkslasten op zich te nemen en heeft toegezegd in het vervolg op een honeste en christelijke wijze de echtelijke taken te vervullen.

2. In speciale gevallen echter, wanneer namelijk de reden van de inconsummatie een fysiek of psychisch gebrek van groter belang en ernstigere aard is geweest, kan er een 'vetitum' (verbod) voor een ander huwelijk worden toegevoegd; tenzij dit uitdrukkelijk in het rescript wordt gezegd, is dit verbod niet vernietigend, maar slechts verbiedend; het wegnemen daarvan wordt voorbehouden aan de Apostolische Stoel. Maar verlof om een nieuw huwelijk aan te gaan, wordt verleend, als de verzoekende partij, na een voorafgaand verzoek aan de congregatie en na vervulling van de voorgeschreven voorwaarden, geschikt wordt geacht om de samenleving op een juiste wijze uit te voeren. Het wordt aan het oordeel van de bisschop en diens pastorale overwegingen overgelaten de partij met wie het aangaan van een nieuw huwelijk wordt beoogd op de hoogte te brengen van de ene of de andere clausule die aan het dispensatie-rescript was gehecht en daarna is weggenomen.