João Kard. Bráz de Aviz - 4 oktober 2015
De dorst naar spiritualiteit verschijnt met kracht in de hedendaagse samenleving; daarentegen neigt ze ertoe zich te verdrinken in een veelheid van surrogaten. Zoals Philippus en Nathanaël haast de broeder zich om de ontdekking van de Persoon aan te kondigen die de diepste verlangens van het menselijke hart vervult; tegenover het ongeloof van zijn gesprekspartner moet hij kunnen zeggen: "Kom en ge zult zien" (Joh. 1, 45-46). Het is dezelfde uitnodiging die gedaan werd door de Samaritaanse aan de bewoners van haar dorp nadat ze de levende bron had ontmoet die Jezus haar had aangeboden: "Komt eens kijken naar een man die mij alles heeft verteld wat ik gedaan heb? Zou hij soms de Messias zijn?'' (Joh. 4, 29).
Bewust van hun eigen incoherenties, maar in staat om hun tijdgenoten te begeleiden op hun geloofstocht, dienen de broeders zich aan als gidsen in zoektocht naar God. H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over het gewijde leven en zijn zending in de Kerk en de wereld, Vita Consecrata (25 mrt 1996), 103 Op het niveau van de gemeenschap organiseren de broeders hun gemeenschappen op zulk een manier dat het scholen van waarachtige evangelische spiritualiteit H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over het gewijde leven en zijn zending in de Kerk en de wereld, Vita Consecrata (25 mrt 1996), 93 zouden zijn en bieden ze aan als geprivilegieerde plaatsen waar de wegen worden uitgetest die leiden naar God. Congregatie v d Inst v h Gewijde Leven en de Sociëten Apost Leve, Broederlijk leven in gemeenschap (2 feb 1994), 20 Zij zijn dus geroepen, als gemeenschap, om op te roepen tot het gebed, om de zoektocht naar en de ervaring van God te delen, om de begrijpelijke lectuur van de Schrift te vergemakkelijken en de dialoog tussen geloof en cultuur te verdiepen ...
De contemplatieve gemeenschappen concentreren hun zending op dit "tonen van de bronnen". Deze gemeenschappen zijn een krachtig teken dat onze samenleving ondervraagt die verwijderd is van God. Zij zijn ontmoetingsplaatsen voor jongeren en volwassenen die op zoek zijn naar de diepe betekenis van hun leven. Zij zijn niet toevallig, deze fenomenen van spirituele bloei en aantrekkingskracht voor jongeren door de biddende gemeenschappen van oecumenische aard zoals deze van Taizé of andere katholieke monastieke of conventuele gemeenschappen van mannen of vrouwen.
Alle broeders, wat ook hun specifieke zending moge zijn, moeten ernaar streven om getuigen van de hoop te zijn van de hoop die zij in hun hart dragen, waartoe Sint Petrus ons uitnodigt (3, 15). Zij zijn geroepen om een gelaat te geven aan de hoop, door zich aanwezig te stellen in de situaties van pijn en ellende, en door de tederheid van God te tonen die geen grenzen heeft, dat de verrijzenis van Christus onderpand is van de overwinning, dat de God van het Leven het laatste woord zal hebben over de pijn en de dood heen; dat op de laatste dag hij elke traan zal drogen (Openb. 7, 17), en dat we zullen leven als broeders en zusters.
