Om “onze stappen op het terrein van de hedendaagse uitdagingen te toetsen is een beslissende voorwaarde de blik op Jezus Christus gericht te houden, te blijven stilstaan bij het aanschouwen en aanbidden van zijn gelaat (...). Immers, telkens wanneer wij terugkeren naar de bron van de christelijke ervaring, gaan er nieuwe wegen en onverwachte mogelijkheden open”. Paus Franciscus, Toespraak, Sint Pietersplein, Tijdens de gebedswake ter voorbereiding op de Familiesynode (4 okt 2014) Jezus heeft gekeken naar de vrouwen en de mannen die Hij heeft ontmoet, met liefde en tederheid en hun stappen begeleid met waarheid, geduld en barmhartigheid, wanneer Hij de eisen van het Rijk van God verkondigde.

183 Synodevaders aanwezig: placet - 176; non placet - 3 -> aangenomen.

Daar de scheppingsorde wordt bepaald door het gericht zijn op Christus, is het noodzakelijk de verschillende graden te onderscheiden, zonder deze te scheiden, waarin God de mensheid de genade van het verbond meedeelt. Naar de maatstaf van de goddelijke pedagogie, volgens welke de scheppingsorde zich in verschillende stadia ontwikkelt tot die van de verlossing, is het noodzakelijk de nieuwheid van het christelijk huwelijkssacrament te begrijpen in continuïteit met het natuurlijk huwelijk van de oorsprong. Zo bedoelt men hier de wijze van Gods heilzaam handelen zowel in de schepping, als in het christelijk leven. In de schepping: aangezien alles is gemaakt door Christus en voor Hem Vgl. Kol. 1, 16 , “moeten” de christenen “met blijdschap en eerbied de zaden van het Woord die daarin verborgen liggen aan het licht brengen; tegelijkertijd echter moeten zij aandacht schenken aan het diepgaande veranderingsproces dat zich onder de volkeren voltrekt”. 2e Vaticaans Concilie, Decreet, Over de missie-activiteit van de Kerk, Ad Gentes Divinitus (7 dec 1965), 11 In het christelijk leven: aangezien de gelovige met het doopsel wordt ingevoegd in de Kerk door middel van de huiskerk die zijn gezin is, onderneemt hij het “dynamisch proces dat geleidelijk voortschrijdt onder voortgaande integratie van de gaven van God” H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 9, door middel van de voortdurende bekering tot de liefde die redt van de zonde en volheid van leven schenkt.

183 Synodevaders aanwezig: placet - 174; non placet - 7 -> aangenomen.

Wanneer Hij verwijst naar het oorspronkelijke plan betreffende het menselijk paar, bevestigt Jezus zelf de onlosmakelijke band tussen man en vrouw, ook al zegt Hij “om de hardheid van uw hart heeft Mozes u toegestaan uw vrouwen weg te zenden; aanvankelijk was dit echter niet zo” (Mt. 19, 8). De onontbindbaarheid van het huwelijk (“Wat God derhalve heeft verbonden, mag een mens niet scheiden” (Mt. 19, 6)), moet vooral niet worden verstaan als een “juk” dat de mensen wordt opgelegd, maar als een “gave” die de in het huwelijk verenigde mensen wordt geschonken. Zo laat Jezus zien hoe de goddelijke welwillendheid altijd de weg van de mens begeleidt, het versteende hart met zijn genade geneest en verandert door de weg van het kruis door het te richten op zijn begin. Uit de Evangelies komt duidelijk het voorbeeld van Jezus naar voren, dat paradigmatisch is voor de Kerk. Jezus heeft immers een gezin aangenomen, Hij heeft een begin met de tekenen gemaakt op de bruiloft van Kana, Hij heeft de boodschap betreffende de betekenis van het huwelijk verkondigd als volheid van de openbaring die het oorspronkelijke plan van God herstelt (Mt. 19, 3). Maar tegelijkertijd heeft Hij de onderrichte leer in praktijk gebracht door zo de ware betekenis van de barmhartigheid te laten zien. Dat blijkt duidelijk bij de ontmoetingen met de Samaritaanse (Joh. 4, 1-30) en met de overspelige vrouw (Joh. 8, 1-11), waarbij Jezus met een houding van liefde jegens de persoon die zondigt, brengt tot berouw en bekering (“ga en zondig niet meer”), een voorwaarde voor vergeving.

183 Synodevaders aanwezig: placet - 1641; non placet - 18 -> aangenomen.