Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

In onze Paus Pius XII - Toespraak
Nous Croyons
Tot het VIde Internationale Congres voor Strafrecht
(3 oktober 1953) en Paus Pius XII - Toespraak
Ci riesce
Over de staatsgemeenschappen en de volken over godsdienstvrijheid - tot het 5de nationaal Italiaans congres van de vereniging van katholieke juristen
(6 december 1953) hebben wij deze en dergelijke problemen aangeraakt, en er op gewezen, dat een oplossing er van niet mogelijk is door een eenvoudig ja of neen, en tevens hebben wij enkele richtlijnen gegeven om die problemen te begrijpen en op te lossen. Wij hebben toen gewezen op het streven om een volkerengemeenschap te vormen en wij zeiden toen, dat die ten slotte niet moet steunen op de geweldige ontwikkeling van uitwisseling en verkeer, maar op een innerlijke drang, die voortkomt uit de eenheid van oorsprong, natuur en doel, en dat deze gemeenschap duidelijk moet dienen voor de volledige, door de Schepper gewilde ontplooiing van het individu, van de volkeren en van geheel de mensenfamilie door middel van een steeds toenemende samenwerking, met eerbiediging echter van het culturele en zedelijke erfdeel van de afzonderlijke groepen. Wij hebben vervolgens verschillende beletselen aangegeven, die een internationale volkerengemeenschap in de weg staan, beletselen, die groter worden, naargelang het getal van die volkeren vermeerdert. Bijv. de aangeboren of verworven gesteltenissen, die verschillen en dikwijls met elkaar in strijd zijn; gesteltenissen van overwegend geestelijke aard of met een hoofdzakelijk somatisch karakter, die werken op geheel het terrein van het verstand, van het gevoel, van de daad; eveneens de kwesties van ras en bloed, van plaats en klimaat, van opvoeding en gewoonte, van taal, geschiedenis en cultuur; alles wat de afzonderlijke mens en het afzonderlijke volk omringt en vormt. Insgelijks, de omstandigheden van eigendom en bezit, van economische vrijheid en afhankelijkheid, waarin een volk leeft of gedwongen wordt te leven en die, ofschoon zij niet de enige beslissende oorzaak zijn, toch een machtige invloed uitoefenen op heel zijn denken, zijn verlangen en zijn activiteit. Hierbij komen nog die talrijke natuurlijke strevingen of hartstochten, die zulk een grote rol spelen in het dagelijks leven van de individuen. Ofschoon zij streven naar doeleinden, die in zich goed zijn, bezitten zij toch in zich geen enkele norm van maat en van onderscheid, maar moeten deze ontlenen aan een hogere macht over de mens zelf om niet te ontaarden in ontbindende krachten, bijv. egoïsme, begeerte naar macht, zucht om zich uit te breiden, om te assimileren en om te absorberen.