
Antonio Kard. CaƱizares Llovera - 8 juni 2014
In de Romeinse liturgische traditie vindt de vredeswens voorafgaand aan de communie plaats met haar eigen, bijzondere theologische betekenis. Zij vindt haar referentiepunt in de eucharistische beschouwing van het paasmysterie, als de 'paaskus' van de verrezen Christus, aanwezig op het altaar' Vgl. H. Paus Johannes XXIII, Apostolische Constitutie, Missale Romanum ex auctoritate Joanne XXIII, P.P. (23 juni 1962). Ritus sevandus, X, 3 - dit is een verschil met andere liturgische tradities waar de vredeswens geïnspireerd is op de tekst uit het Evangelie van Matteüs. Vgl. Mt. 5, 23 De riten die op de Communie voorbereiden, vormen een goed gestructureerde eenheid, waarin elk ritueel element zijn eigen gewicht heeft en bijdraagt aan de algehele zin van de opeenvolgende liturgische handelingen, die leiden tot de sacramentele deelname aan het gevierde mysterie. De vredeswens vindt dan ook haar eigen plaats tussen het gebed van het Onze Vader - waarmee zij verbonden wordt door het embolisme dat op de vredeswens voorbereidt -, en de broodbreking - waarbij het Lam Gods wordt gesmeekt om ons zijn vrede te geven. Het is het teken dat "de betekenis heeft van vrede, gemeenschap en liefde” Congregatie voor de Eredienst en de Sacramenten, Het Sacrament van de verlossing - Wat nageleefd en vermeden dient te worden met betrekking tot de allerheiligste Eucharistie, Redemptionis Sacramentum (25 mrt 2004), 71, waardoor de Kerk "vrede en eenheid voor zichzelf en heel de mensenfamilie afsmeekt en de gelovigen onderling hun kerkelijke gemeenschap (communio) en hun wederzijdse liefde tot uitdrukking brengen, voordat zij communiceren in het sacrament" Vgl. Paus Benedictus XVI, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Het Sacrament van de Liefde - Over de Eucharistie, bron en hoogtepunt van het leven en de zending van de Kerk, Sacramentum Caritatis (22 feb 2007), 49, dat het Lichaam van Christus, de Heer, is.