Geliefde broeders en zusters, goede dag!

Het Evangelie van deze zondag (Mt. 13, 1-23) gaat over Jezus die aan de oever van het meer van Galilea predikt en hoe Hij, omwille van de grote menigte die bij Hem is, in een boot stapt en hen van op enige afstand van de oever toespreekt. Wanneer Jezus tot het volk spreekt, gebruikt Hij veel gelijkenissen: een voor iedereen verstaanbare taal, met beelden ontleend aan de natuur en aan de dagelijkse levensomstandigheden.

Het eerste dat Hij vertelt is een inleiding op alle parabels: over de zaaier die gul het zaad op elke soort grond uitstrooit. De echte hoofdacteur in deze parabel is het zaad dat, al naar gelang de grond, min of meer vrucht voortbrengt. De eerste drie terreinen zijn onvruchtbaar: op de weg wordt het zaad door de vogels opgegeten; op de rotsige ondergrond verdorren de kiemen omdat ze geen wortel hebben; tussen de doornstruiken wordt het zaad verstikt door de doornen. De vierde grondsoort is de goede, alleen daar schiet het wortel en brengt vrucht voort.

Jezus vertelt niet alleen de parabel, maar geeft aan zijn leerlingen ook uitleg. Het zaad dat op de weg valt duidt hen aan die de boodschap van het Rijk van God aanhoren maar het niet opnemen en dan komt de Boze en rooft het weg. De Boze wil niet dat het zaad van het Evangelie in het hart van mensen ontkiemt. Dat is de eerste gelijkenis. De tweede gaat over het zaad dat op de rotsen valt: dat verbeeldt mensen die het woord van God horen en het onmiddellijk opnemen, maar oppervlakkig, want ze hebben geen wortel en zijn onstandvastig; wanneer moeilijkheden en tegenkantingen komen, zijn deze mensen onmiddellijk terneergeslagen. Het derde geval is het zaad dat tussen de doornstruiken valt. Jezus, legt uit dat het hier gaat om mensen die het woord horen, maar die het, omwille van de wereldse zorgen en door de verleiding van de rijkdom, laten verstikken. Ten slotte het zaad dat in de vruchtbare grond valt en die mensen verbeeldt die het woord horen, het opnemen, het bewaren en het begrijpen, zo draagt het vrucht. Het volmaakte voorbeeld van deze goede aarde is de Maagd Maria.

Deze parabel spreekt vandaag tot elk van ons zoals hij tweeduizend jaar geleden tot de toehoorders van Jezus sprak. We worden eraan herinnerd dat we de grond zijn waarin de Heer onvermoeibaar het zaad van zijn Woord en van zijn liefde uitstrooit. Met welke gesteltenis nemen we het op? We moeten ons de vraag stellen: hoe is ons hart? Op welke ondergrond gelijkt het: op de weg, op de rotsgrond, op de doornstruiken? Het hangt van ons af of we goede aarde worden zonder doornen noch stenen, maar ontgonnen en met zorg bewerkt, zodat ze voor onszelf en voor onze broeders goede vruchten kan voortbrengen.

En het zal ons goed doen niet te vergeten dat ook wij zaaiers zijn. God zaait het goede zaad. We moeten ons de vraag stellen: welke soort zaad komt uit ons hart en uit onze mond? Onze woorden kunnen veel goed en ook veel kwaad doen; ze kunnen genezing brengen en kwetsen; ze kunnen aanmoedigen en ontmoedigen. Weet wel: belangrijk is niet wat ons hart en onze mond binnenkomt, maar wat er uit komt.

Onze Lieve Vrouw leert ons door haar voorbeeld hoe het Woord op te nemen, het te bewaren en het voor onszelf en voor de anderen vrucht te laten voortbrengen.

In het licht van de tragische gebeurtenissen van de laatste dagen N.v.d.r.: Na de ontvoering van drie Joodse jongens, die dood teruggevonden werden, en een Palestijnse jongen, die eveneens dood teruggevonden wordt, ontstaan er beschietingen over en weer tussen Gaza en Israël richt ik aan jullie de dringende oproep om te blijven bidden voor de vrede in het Heilig land. Ik heb nog een levendige herinnering aan de ontmoeting op 8 juni ll. met patriarch Bartolomeo, met president Peres en met president Abbas. Samen hebben we de gave van de vrede afgesmeekt en de oproep beluisterd om de duivelskring van haat en geweld te doorbreken. Men zou kunnen denken dat dergelijke ontmoeting nutteloos is geweest. Integendeel! Het gebed helpt ons om ons niet door het kwaad te laten overmeesteren en er ons niet bij neer te leggen dat geweld en haat de overhand krijgen op dialoog en verzoening. Ik spoor de belanghebbende partijen en allen die plaatselijk of internationaal verantwoordelijkheid dragen aan niet spaarzaam te zijn met het gebed en niet spaarzaam te zijn met gelijk welke inspanning om de vijandelijkheden te stoppen en de verhoopte vrede voor het welzijn van allen na te streven. Ik nodig jullie uit om samen te bidden. Laten we nu in stilte samen bidden.

{Na een moment van gebed in stilte vervolgde de Paus}

Help ons Heer. Geeft U ons vrede, leer ons de vrede, leid ons naar Uw vrede. Open onze ogen en onze harten, en geef ons de moed te zeggen: “nooit meer oorlog!”; “oorlog vernietigt alles”!”. Stort in ons de moed om concrete gebaren te stellen die vrede opbouwen… Maak ons bereid te luisteren naar de kreet van onze medeburgers die ons vragen onze wapens om te smeden tot werktuigen van vrede, onze angst om te vormen tot vertrouwen en onze spanningen tot vergiffenis te maken. Amen