Authentieke deelname in de sensus fidei vraagt heiligheid. Heel de Kerk en iedere gelovige is geroepen om heilig te zijn. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964). Zie LG hoofdstuk 5, over ‘De algemene roeping tot heiligheid in de Kerk’. Heilig zijn betekent in wezen dat iemand bij God hoort in Jezus Christus en in zijn Kerk, gedoopt is en gelovig leeft in de kracht van de Heilige Geest. Heiligheid is in feite deelnemen in het leven van God, Vader, Zoon en Heilige Geest, en omvat liefde voor God en de naaste, gehoorzaamheid aan Gods wil en inzet voor medemensen. Wie zo leeft wordt ondersteund door de Heilige Geest, die dan ook met regelmaat wordt aangeroepen en ontvangen door Christenen Vgl. Rom. 1, 7-8.11 , vooral in de liturgie.

In de geschiedenis van de Kerk zijn de heiligen de fakkeldragers van de sensus fidei. Maria, de Moeder van God, de Allerheiligste (Panagia), is dankzij haar volledige aanvaarding van Gods woord het geloofsvoorbeeld bij uitstek, zij is Moeder van de Kerk. Catechismus-Compendium, Catechismus van de Katholieke Kerk (15 aug 1997), 963 Zij bewaarde Christus’ woorden in haar hart (Lc. 2, 51) en bezong de grote daden van Gods heilswerk (Lc 1,46-55), en zij laat daarmee op volmaakte wijze zien wat de sensus fidei in de harten van de gelovigen tot stand brengt aan vreugde om Gods woord en vurig verlangen om de goede boodschap te verkondigen. In alle opeenvolgende generaties is dankzij de gave van de Geest aan de Kerk een rijke oogst aan heiligheid geschonken, alleen God kent van alle heiligen het getal. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk in de wereld van deze tijd, Gaudium et Spes (7 dec 1965), 11.22 Degenen die zijn zalig- en heiligverklaard zijn zichtbare voorbeelden van christelijk geloven en leven. De Kerk beschouwt Maria en alle heiligen, met hun bidden en hun passie, als bijzondere getuigen van de sensus fidei in hun eigen tijd en voor altijd, in hun eigen omgeving en overal.

Heiligheid vraagt ten diepste om een imitatio Christi Vgl. Fil. 2, 5-8 , en heeft daarom wezenlijk van doen met nederigheid. Nederigheid in deze zin is het tegenovergestelde van onzekerheid of verlegenheid;  het is een geestelijk vrije opstelling. Vrijmoedigheid (parrhesia) naar het voorbeeld van Christus zelf Vgl. Joh. 18, 20 gaat samen met nederigheid en is ook een kenmerk van de sensus fidei. Eerst en vooral brengen we in de Kerk zelf deze nederigheid in praktijk. Het is niet alleen een deugd van leken ten opzichte van hun pastores, maar ook een plicht van de pastores zelf in hun dienstwerk voor de Kerk. Jezus leerde de twaalf: ‘Als iemand de eerste wil zijn, zal hij de laatste van allen zijn en de dienaar van allen’ (Mc. 9, 35). Nederig is wie met vanzelfsprekendheid de geloofswaarheid aanvaardt, het pastorale ambt, en dat wat de gelovigen nodig hebben, met name de zwaksten.

Een echt teken van heiligheid is ‘vrede en vreugde door de heilige Geest’ (Rom. 14, 17). Vgl. 1 Tess. 1, 6 Dat zijn gaven die zich voornamelijk op spiritueel, niet op psychologisch of emotioneel niveau manifesteren, namelijk de vrede in het hart en de kalme vreugde van iemand die de rijkdom van het heil, de kostbare parel Vgl. Mt. 13, 44-46 gevonden heeft. Vrede en vreugde zijn inderdaad twee van de meest karakteristieke vruchten van de Heilige Geest. Vgl. Gal. 5, 22 Het is de Heilige Geest die het hart beweegt en naar God toekeert, ‘de ogen van de geest opent, en “aan allen vreugde en smaak geeft om met de waarheid in te stemmen en erin te geloven [omnibus suavitatem in consentiendo et credendo veritati]”’. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Goddelijke openbaring, Dei Verbum (18 nov 1965), 5 Vreugde staat tegenover de bitterheid en boosheid die de Heilige Geest droevig stemmen Vgl. Ef. 4, 31 , vreugde is het waarmerk van het heil. Vgl. Paus Franciscus, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de verkondiging van het Evangelie in de wereld van vandaag - Naar aanleiding van de Bisschoppensynode 2012 over de nieuwe evangelisatie, Evangelii Gaudium (24 nov 2013), 5 Sint-Petrus moedigt christenen aan om verheugd te zijn over hun deelname in het lijden van Christus, ‘dan kunt u ook bij de openbaring van zijn heerlijkheid juichen van vreugde’ (1 Pt. 4, 13).

De subjecten van de sensus fidei zijn kerkleden die luisteren naar en antwoorden op de oproep van Sint-Paulus: ‘maak mijn vreugde dan volledig door uw eenheid van denken, uw eenheid in de liefde, uw saamhorigheid en eensgezindheid’. ‘Geef niet toe aan partijzucht en ijdelheid, maar beschouw in alle nederigheid de ander als hoger dan uzelf’ (Fil. 2, 2-3).