Wat de benaderingswijze van de assimilatie wordt genoemd geeft zeker niet meer voldoening. Eerder dan onverschilligheid tegenover de andere cultuur, wordt deze benadering gekenmerkt door de vraag aan de andere persoon om zich aan te passen. Een voorbeeld zou zijn wanneer, in een land met massa-immigratie, de aanwezigheid van de vreemdeling enkel aanvaard wordt op de voorwaarde dat hij zijn eigen identiteit en culturele wortels verwerpt om deze van het land dat hem ontvangt te omarmen. In onderwijsmodellen gebaseerd op assimilatie, moet de andere persoon zijn culturele referentiepunten achterlaten om deze van de andere groep of het land dat hem ontvangt over te nemen. Uitwisseling wordt gereduceerd tot het invoegen van minderheidsculturen in de cultuur van de meerderheid, met weinig of geen aandacht voor de cultuur van oorsprong van de andere persoon.

Meer algemeen wordt de benaderingswijze van de assimilatie vooruitgeschoven door een cultuur met universele pretenties, die de eigen culturele waarden wilt opleggen door middel van zijn economische, commerciële en culturele invloed. Hier is het gevaar vanzelfsprekend: “de uitvlakking van culturele verschillen en de onoordeelkundige aanvaarding van gedragstypes en levensstijlen.” Paus Benedictus XVI, Encycliek, Liefde in Waarheid - Over de integrale ontwikkeling van de mens in liefde en waarheid, Caritas in Veritate (29 juni 2009), 26