Pluralisme is een duidelijk feit in de wereld van vandaag. De opdracht zit dan ook in het evalueren van het potentieel van een dialoog, alsook het potentieel in de integratie van verschillende culturen. Het pad van de dialoog wordt mogelijk en vruchtbaar wanneer het gebaseerd is op het bewustzijn van de individuele waardigheid van elkeen en van de eenheid van alle mensen in de gemeenschappelijke mensheid, met het delen en opbouwen van een gemeenschappelijke toekomst tot doel. Raad van Europa, Witboek over interculturele dialoog ‘Samen leven als gelijkwaardigen’, Straatsburg (mei 2008), p. 5: “de interculturele aanpak biedt een vooruitkijkend model aan om om te gaan met culturele diversiteit. Het stelt een bevatting voor op basis van individuele menselijke waardigheid (onze gemeenschappelijke menselijkheid en ons gemeenschappelijk lot omarmend)”. Verder betekent de situatie in de wereld vandaag, net als de roeping van elke cultuur, dat interculturele dialoog moet gekozen worden als leidend begrip, open op de toekomst, wanneer we tegenover de verschillende interpretaties van pluralisme staan en deze ook omzetten in daden in de samenleving, in de politiek en (betreffende het terrein dat wij hier behandelen) het onderwijs.

De realiteit van het pluralisme is reeds beantwoord geweest door twee principiële benaderingswijzen: relativisme en assimilatie. Beiden zijn incompleet, maar elke benaderingswijze bevat punten die tot hulp kunnen zijn.