De opening van het nieuw juridisch jaar der H. Romeinse Rota gaf Ons, in de voorbije jaren, telkens weer de gelegenheid een of ander aspect van de behandeling der huwelijkszaken te belichten en aan te tonen hoe de Kerk, overeenkomstig haar zending en natuur, dergelijke aspecten bekijkt en beschouwt en hoe zij derhalve wil dat de kerkelijke rechter en de kerkelijke ambtenaars ze zien en behandelen.

Wij hadden het toen op de eerste plaats over het natuurlijk recht om een huwelijk aan te gaan en over de psychische en lichamelijke onbekwaamheid die het huwelijk belet. Wij hielden ons insgelijks op bij enkele fundamentele principes die betrekking hebben op de nietigverklaring van het huwelijk en op de ontbinding van een geldig aangegaan huwelijk. Wij zetten verder uiteen welke zekerheid vereist wordt opdat de rechter een onderzoek moge instellen en een vonnis vellen, en merkten op dat een morele zekerheid, d.i. een zekerheid die alle redelijke twijfel omtrent de waarheid van een feit uitsluit, voldoende is; maar Wij herinnerden er tevens aan dat deze zekerheid moet steunen op objectieve gegevens, en niet louter op een mening of een subjectief gevoelen van de rechter.

Daar de Kerk aan het huwelijk een zeer groot belang hecht, om wille van het welzijn van het christen volk en de heiligheid van het huwelijk zelf, willen Wij vandaag, met het doel weerom de geest en de wil van de Kerk uit te drukken en nadat Wij het breedvoerig en nauwkeurig verslag van uw waardige en verdienstelijke Deken hebben aangehoord, iets zeggen over het enig doel dat in de behandeling der huwelijkszaken voor de kerkelijke rechtbanken van alle graad en slag moet nagestreefd worden; dit enig doel moet immers de eigen aard geven aan de behandeling zelf en aan de werkzaamheid van alle personen die er aan deelnemen, en moet verder al deze personen bezielen en verenigen tot één streven en één betrachten.