Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Vraag: Kardinaal Müller zei dat het afkeurenswaardig is dat de katholieken de leer van de Kerk niet kennen, dat deze tekortkoming geen rechtvaardiging kan zijn van de pretentie om de katholieke leer aan de geest der tijden aan te passen. Schieten we qua gezinspastoraal tekort?

Kardinaal Caffarra: We zijn tekort geschoten. Wij, herders, dragen een zware verantwoordelijkheid omdat wij ons tot cursussen over huwelijksvoorbereiding beperkt hebben. En de opvoeding van pubers en jongeren tot affectiviteit? Welke zielenherder praat nog over kuisheid? Voor zover ik weet is er al jarenlang een bijna totale stilte. Laten we even kijken naar de begeleiding die we aan jonge paren zouden moeten bieden. Laten we ons afvragen of wij echt het Evangelie van het huwelijk verkondigd hebben, en of wij het verkondigd hebben zoals Jezus ons gevraagd heeft te doen. En dan, waarom stellen we ons niet de vraag waarom jonge mensen niet meer trouwen? Het is niet altijd - zoals men zegt - om economische redenen. Ik heb het over de situatie in het Westen. Als wij de jonge mannen en vrouwen van tegenwoordig vergelijken met diegenen die tot 30 jaar geleden gingen trouwen, zien we dat de moeilijkheden die zij 30 of 40 jaar geleden het hoofd moesten bieden, niet kleiner waren dan die van nu. Alleen toen bouwden ze aan een project en koesterden zij hoop. Vandaag zijn ze bang en de toekomst maakt bang. Echter als er een keuze is waarvoor hoop op de toekomst nodig is, is dat de keuze om te trouwen. Dit zijn tegenwoordig de fundamentele vragen. Ik denk dat Jezus, als Hij ineens zou verschijnen in een bijeenkomst van priesters, bisschoppen en kardinalen die over de zware problemen van huwelijk en gezin discussiëren, en deze Hem zouden vragen, zoals de Farizeeën het deden: “Meester, is het huwelijk ontbindbaar of onontbindbaar? Of zijn er gevallen waarin na behoorlijke boetedoening…?” Wat zou Jezus dan antwoorden? Ik denk hetzelfde als aan de Farizeeën: “Kijkt naar het Beginsel”. Feit is dat men tegenwoordig de klachten wil genezen zonder de ziekte grondig te bestrijden. Daarom zal de synode niet kunnen nalaten een standpunt tegenover dit dilemma in te nemen: is de manier waarop de vormgeving van huwelijk en gezin veranderd is, een positieve ontwikkeling voor de personen, hun relaties en de samenleving, of houdt die daarentegen een ondergang in van de personen, van hun relaties, die verwoestend op de hele beschaving kan werken? De synode kan niet om deze vraag heen. De Kerk mag deze feiten (jongeren die niet trouwen, exponentiële groei van het aantal ongehuwd-samenwonenden, invoering van het zgn. ‘homohuwelijk’ in de rechtssystemen, etc., etc.) niet als historische ontwikkelingen en historische processen aanschouwen, waarvan zij akte moet nemen, en waaraan zij zich feitelijk moet aanpassen. Nee. Johannes Paulus II schreef in ‘Karol Kard. Wojtyla
De winkel van een juwelier (1 januari 1960)’ dat “iets creëren dat een weerspiegeling is van het absolute zijn en de absolute liefde, waarschijnlijk het meest buitengewone is dat bestaat. Maar men gaat zijn gangetje zonder dit te beseffen”. Moet ook de Kerk dus ophouden ons de adem van de eeuwigheid binnen de menselijke liefde te laten bespeuren? Deus avertat!  - (“God verhoede zo iets!”)