• Database vol kerkelijke documenten
  • Geloofsverdieping
  • Volledig in het Nederlands
  • Beheerd door vrijwilligers

Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

x

Wat tot nu toe is gezegd, is een ideaal beeld, maar is in feite niet de realiteit van de gezinnen. Dat weet de Bijbel ook. Zo volgt op hoofdstuk 1 en 2 van Genesis hoofdstuk 3 met het verdrijven uit het paradijs en de paradijselijke werkelijkheid van huwelijk en gezin. De vervreemding van de mens van God heeft als gevolg de vervreemding in de mens en onder de mensen. In de taal van de theologische traditie definiëren wij deze vervreemding als begeerte; dit moet niet alleen maar verstaan worden als ongeregeld seksueel verlangen. Om dit misverstand te vermijden spreekt men vandaag vaak van structuren van de zonde H. Paus Johannes Paulus II, Postsynodale Apostolische Exhortatie, Over de taken van het christelijk gezin in de wereld van deze tijd, Familiaris Consortio (22 nov 1981), 9. Deze drukken ook op het gezinsleven. De Bijbel geeft, uitgaande van het geloof, een realistische beschrijving van de conditio humana en de interpretatie ervan.

De eerste vervreemding vindt plaats tussen man en vrouw. Zij voelen schaamte ten opzichte van elkaar (Gen. 3, 10). De schaamte laat zien dat de oorspronkelijke harmonie tussen lichaam en geest is verstoord en dat man en vrouw van elkaar vervreemd zijn. De genegenheid verwordt tot wederzijds verlangen en overheersing van de vrouw door de man (Gen. 3, 16). Zij maken elkaar verwijten en beschuldigen elkaar (Gen. 3, 12). Geweld, afgunst en onenigheid sluipen in het huwelijk en het gezin binnen.
De tweede vervreemding betreft in het bijzonder de vrouwen en de moeders. Zij moeten nu met moeite en pijn hun kinderen baren (Gen. 3, 16). Zij moeten hen ook in pijn opvoeden. Hoeveel moeders klagen en huilen om hun kinderen, zoals Rachel heeft gehuild om die van haar zonder te worden getroost? (Jer. 31, 15)(Mt. 2, 18).
De vervreemding betreft ook de relatie van de mens met de natuur en met de wereld. De aarde is geen mooie tuin meer, zij heeft dorens en distels, zij is ontembaar en vijandig en het werk is hard en moeilijk geworden. De mens moet nu met moeite en in het zweet zijns aanschijns werken (Gen. 3, 19).
Zeer snel komt het dan ook tot vervreemding en strijd in het gezin. Er verschijnen afgunst en onenigheid tussen broers, broedermoord en oorlog tussen broers (Gen. 4, 1-16). De Bijbel vertelt over ontrouw tussen echtgenoten. Deze sluipt zelf binnen in de stamboom van Jezus; hij bevat immers twee vrouwen (Tamar en de vrouw van Uriah) die als zondaressen worden beschouwd (Mt. 1, 5, v.). Ook Jezus had voorouders die niet “uit een goede familie kwamen” en over wie men liever zou willen zwijgen en die men liever verborgen zou willen houden. De Bijbel is hier zeer realistisch, zeer eerlijk.
Ten slotte is daar de belangrijkste vervreemding, de dood (Gen. 3, 19) Vgl. Rom. 5, 12 , en alle krachten van de dood die woeden in de wereld en onheil, rouw en verderf brengen. Zij brengen ook leed in het gezin. Denken wij alleen maar al aan wat er gebeurt, wanneer een moeder staat vóór het graf van haar eigen kind en wanneer echtgenoten afscheid van elkaar moeten nemen, een zeer smartelijk iets in een gelukkig huwelijk, dat voor bejaarde mensen vaak verdrietige jaren van eenzaamheid betekent.
Wanneer wij spreken over het gezin en de schoonheid van het gezin, kunnen wij niet uitgaan van een onrealistische, romantisch beeld. Wij moeten ook de harde werkelijkheden zien en deelnemen aan de droefheid, de zorgen en de tranen van veel gezinnen. Het Bijbels realisme kan ons zelfs een zekere troost bieden. Het laat ons zien dat waar wij om huilen, niet iets van vandaag is en dat het eigenlijk altijd zo is geweest. Wij moeten niet bezwijken voor de verleiding het verleden te idealiseren en, zoals dat in bepaalde kringen in de mode is, het heden te zien als louter een geschiedenis van decadentie. Het treuren om de goede oude tijd en het geklaag over de jongere generaties bestaan al sinds er een oudere generatie bestaat. Het is niet alleen de Kerk die (zoals Paus Franciscus heeft gezegd) een veldhospitaal is, maar ook het gezin is een veldhospitaal met veel wonden die verbonden moeten worden, en heel veel tranen die gedroogd moeten worden, en waar men verzoening en vrede tot stand moet blijven brengen.
Ten slotte ontsteekt het derde hoofdstuk van Genesis een licht van hoop. Toen God de mens uit het paradijs joeg, heeft Hij hem de hoop gegeven om hem op zijn weg te begeleiden. Wat de traditie als proto-evangelie definieert (Gen. 3, 15), kan ook worden verstaan als proto-evangelie van het gezin. Uit het nageslacht hiervan zal de Heiland worden geboren. De geslachtslijsten in Matteüs en Lucas (Mt. 1, 1-7)(Lc. 3, 23-38) getuigen ervan dat uit de opeenvolging van de generaties, die toch hier en daar een schok te verduren hebben gehad, uiteindelijk de Heiland is geboren. God kan ook recht maken wat krom is. Daarom moeten wij, wanneer wij de mensen op hun weg begeleiden, geen onheilsprofeten zijn, maar mensen die hoop brengen, die troost bieden en die ook in moeilijke omstandigheden bemoedigen om verder te gaan.

Document

Naam: EVANGELIE VAN HET GEZIN
De schepping sluit eens en voorgoed de gendertheorieën uit. Man en vrouw zijn samen en in de kern van het gezin toekomst, sociale deugd, zoeken naar geluk - Rede tot het Buitengewoon Consistorie (Nieuwe Synodehal, Vaticaan)
Soort: Walter Kardinaal Kasper - Toespraak
Auteur: Walter Kardinaal Kasper
Datum: 20 februari 2014
Copyrights: © 2014, Il Foglio
Vert.: drs. H.M.G. Kretzers; alineaverdeling en -nummering: redactie
Bewerkt: 6 augustus 2020

Opties

Internetadres
Print deze pagina
Dit document bestellen
Startpagina van dit document
Inhoudsopgave van dit document
Referenties naar dit document
Referenties vanuit dit document
RK Documenten wordt mogelijk gemaakt door donaties van gebruikers.
© 1999 - 2024, Stg. InterKerk, Schiedam, test