Steeds sterker wordt in onze tijd de overtuiging, dat eventuele conflicten tussen de volken niet door de wapens, maar door onderhandelingen en overeenkomsten moeten worden opgelost.

Het is waar, dat deze overtuiging in het algemeen gegroeid is uit de gedachte aan de verschrikkelijke vernietigingskracht van de moderne wapens en uit de vrees voor de rampen en de ontzettende verwoesting, die deze wapens zouden veroorzaken. Daarom is het ondenkbaar, dat in ons atoomtijdperk de oorlog nog het geschikte middel zou kunnen zijn om de geschonden rechten te herstellen.

Toch zien wij helaas, dat de volken zich dikwijls laten beheersen door de vrees als door de hoogste wet, en als gevolg hiervan enorme kapitalen steken in de bewapening. Zij beweren, dat zij dit doen - en er is geen reden, hen niet te geloven - niet om anderen aan te vallen, maar om anderen van een aanval te weerhouden.

Toch mogen wij vertrouwen, dat de volken door contacten en onderhandelingen beter gaan beseffen, hoe zij met elkaar door de band van de menselijke natuur zijn verbonden, en beter leren begrijpen, dat één van de fundamentele eisen van hun gemeenschappenlijke natuur is, dat de betrekkingen tussen individuen en volkeren steunen op de liefde en niet op de vrees.
Want het is vooral de liefde, die de mensen brengt tot een eerlijke samenwerking en solidariteit op allerlei gebied, waardoor prachtige resultaten kunnen worden bereikt.