Een menselijke samenleving is dus geordend, functioneert goed en beantwoordt aan de menselijke waardigheid, als zij steunt op de waarheid, volgens de vermaning van de apostel Paulus, "doet de leugen weg en laat leder met zijn naaste de waarheid spreken, want wij zijn elkanders ledematen". (Ef. 4, 25) Hiervoor is nodig, dat men elkaars rechten en plichten erkent. Wil een samenleving het zojuist beschreven ideaal verwezenlijken, dan moeten bovendien de leden ervan, uit beginsel van rechtvaardigheid, elkaars rechten respecteren en hun plichten vervullen; dan moeten zij met zulk een liefde bezield zijn, dat zij de noden van anderen voelen als hun eigen noden, anderen meedelen van hun bezit, en ernaar streven, dat alle mensen over heel de wereld steeds meer deel krijgen aan de geestelijke waarden. Meer nog: een dergelijke samenleving wordt in vrijheid samengehouden, dat wil zeggen op een wijze, passend bij de waardigheid van mensen, die als redelijke wezens zelf de verantwoordelijkheid willen dragen voor hun handelingen.

De menselijke samenleving, eerbiedwaardige broeders en beminde zonen, moet dus op de eerste plaats als een geestelijke werkelijkheid gezien worden, waar- in de mensen, in het licht van de waarheid, aan elkaar hun kennis meedelen, waarin zij hun rechten kunnen uitoefenen en hun plichten kunnen vervullen, gestimuleerd worden tot het nastreven van het zedelijk goede, samen op edele wijze genieten van het schone in al zijn vormen, steeds bereid zijn, aan anderen het beste van zichzelf mee te delen, en verlangen, de geestelijke waarden van anderen in zich op te nemen. Deze waarden geven bezieling en oriëntatie aan al het andere: aan de cultuur, het economisch leven, het maatschappelijk leven, de politieke evolutie en ordening, de wetgeving en alle andere elementen, die de uiterlijke structuur uitmaken van de gemeenschap en de voortdurende ontwikkeling ervan bepalen.