Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

Steeds sterker wordt in onze tijd de overtuiging, dat eventuele conflicten tussen de volken niet door de wapens, maar door onderhandelingen en overeenkomsten moeten worden opgelost.

Het is waar, dat deze overtuiging in het algemeen gegroeid is uit de gedachte aan de verschrikkelijke vernietigingskracht van de moderne wapens en uit de vrees voor de rampen en de ontzettende verwoesting, die deze wapens zouden veroorzaken. Daarom is het ondenkbaar, dat in ons atoomtijdperk de oorlog nog het geschikte middel zou kunnen zijn om de geschonden rechten te herstellen.

Toch zien wij helaas, dat de volken zich dikwijls laten beheersen door de vrees als door de hoogste wet, en als gevolg hiervan enorme kapitalen steken in de bewapening. Zij beweren, dat zij dit doen - en er is geen reden, hen niet te geloven - niet om anderen aan te vallen, maar om anderen van een aanval te weerhouden.

Toch mogen wij vertrouwen, dat de volken door contacten en onderhandelingen beter gaan beseffen, hoe zij met elkaar door de band van de menselijke natuur zijn verbonden, en beter leren begrijpen, dat één van de fundamentele eisen van hun gemeenschappenlijke natuur is, dat de betrekkingen tussen individuen en volkeren steunen op de liefde en niet op de vrees.
Want het is vooral de liefde, die de mensen brengt tot een eerlijke samenwerking en solidariteit op allerlei gebied, waardoor prachtige resultaten kunnen worden bereikt.

Zoals bekend, werd op 26 juni 1945 de Organisatie van de Verenigde Naties opgericht (U.N.O. / VN). Hieraan zijn later organen toegevoegd, wier leden werden benoemd door de regeringen van de verschillende landen en die belangrijke internationale taken te vervullen kregen op economisch, sociaal en cultureel gebied en op het terrein van de opvoeding en de gezondheidszorg. Het voornaamste doel van de Organisatie van de Verenigde Naties is, de vrede onder de volken te handhaven en te consolideren, en tussen hen vriendschappelijke betrekkingen tot stand te brengen en te bevorderen, gebaseerd op de beginselen van gelijkheid, wederzijds respect en alzijdige samenwerking op alle gebieden van de menselijke activiteit.

Een duidelijk bewijs van de belangrijkheid van de U.N.O. is de Verenigde Naties
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (10 december 1948), die op 10 december 1948 door de Algemene vergadering van de Verenigde Naties werd goedgekeurd. In de inleiding van deze Verenigde Naties
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (10 december 1948) wordt alle volken en naties als ideaal voorgehouden de daadwerkelijke erkenning en eerbiediging van alle rechten en vrijheden, die in de Verenigde Naties
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (10 december 1948) worden opgenoemd.

Het is ons bekend, dat tegen bepaalde punten van deze Verklaring bezwaren zijn geopperd, en niet ten onrechte. Maar toch beschouwen wij deze Verenigde Naties
Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (10 december 1948) als een stap op de weg naar de oprichting van een juridisch-politieke organisatie van alle volken ter wereld. Want ze kent plechtig aan alle mensen, zonder uitzondering, de waardigheid toe van de menselijke persoon, en ze proclameert plechtig het recht van iedere mens, vrij de waarheid te zoeken, de normen van de zedelijkheid te volgen, de plichten van de rechtvaardigheid te vervullen, een menswaardig bestaan te eisen, en verder nog andere rechten, die met de voorafgaande samenhangen.

Het is daarom onze vurige wens, dat de Organisatie van de Verenigde Naties er steeds beter in moge slagen, haar structuur en middelen aan te passen aan de omvang en de verhevenheid van haar taak. Moge spoedig de tijd komen, dat deze Organisatie in staat zal zijn, de rechten van de menselijke persoon op efficiënte wijze te waarborgen, de rechten, die onmiddellijk voortvloeien uit de waardigheid van de menselijke persoon en daarom universeel, onschendbaar en onvervreemdbaar zijn. Dit hopen wij des te meer, nu de moderne mens tegenwoordig steeds meer actief deelneemt aan het publieke leven in zijn eigen land, een steeds intensere belangstelling toont voor de wereldproblemen en zich steeds dieper bewust wordt, dat hij een levend lid is van de universele mensenfamille.