Geliefde broers en zussen, goede dag!

Vandaag zou ik de laatste in de reeks catecheses over onze geloofsbelijdenis willen beginnen bij de uitspraak “Ik geloof in het eeuwig leven”. In het bijzonder blijf ik stilstaan bij het laatste oordeel. Maar we moeten geen vrees koesteren. Laat ons naar Gods woord luisteren. Wat dit betreft lezen we in het Evangelie volgens Matteüs: dan zal Christus “verschijnen in zijn heerlijkheid en vergezeld van alle engelen... Alle volken zullen voor Hem bijeengebracht worden en Hij zal ze in twee groepen scheiden, zoals de herder een scheiding maakt tussen schapen en bokken. De schapen zal Hij plaatsen aan zijn rechterhand, maar de bokken aan zijn linker… En dezen zullen heengaan naar de eeuwige straf, maar de rechtvaardigen naar het eeuwig leven” (Mt. 25, 31-33.46). Wanneer we aan de terugkeer van Christus en zijn laatste oordeel denken, stellen we vast dat we voor een mysterie staan dat ons overstijgt en dat we ons zelf niet kunnen inbeelden. Het laatste oordeel zal, tot in zijn laatste gevolgen, het goede duidelijk maken dat elkeen zal gedaan hebben of tijdens zijn aardse leven zal nagelaten hebben te doen. Een mysterie dat bijna instinctief een gevoel van vrees en misschien zelfs van bezorgdheid opwekt. Als we echter over deze werkelijkheid goed nadenken, kan ze het hart van de christen verruimen en een grote reden van troost en vertrouwen vormen.

In dit verband klinkt het getuigenis van de eerste christelijke gemeenschappen meer dan ooit inspirerend. Zij hadden inderdaad de gewoonte de vieringen en gebeden te begeleiden met de aanroeping Maranatha. Deze uitdrukking bestaat uit twee Aramese woorden die, naargelang de wijze waarop ze worden uitgeroepen, kunnen verstaan worden als een smeekbede: “Kom, Heer!” of als een door het geloof gevoede zekerheid: “Ja, de Heer komt, de Heer is nabij”. Het is de uitroep waarin de hele christelijke openbaring haar hoogtepunt bereikt, aan het einde van het schitterende visioen dat ons in de Openbaring van Johannes wordt geboden (Openb. 22, 20). In dat geval gaat het om de Kerk- bruid die, in naam van heel de mensheid en als haar eersteling, zich tot Christus, de bruidegom, wendt uitkijkend naar het uur van zijn omhelzing. De omhelzing van Jezus die volheid van leven en volheid van liefde is. Zo omhelst Jezus ons. Als we in dit perspectief aan het oordeel denken, valt elke angst en onzekerheid weg en is er ruimte voor verwachting en diepe vreugde. Het zal het ogenblik zijn waarop we uiteindelijk waardig gekeurd zullen worden om met de heerlijkheid van Christus, als met een bruidskleed, bekleed te worden, en naar het feestmaal, beeld van de volle en definitieve gemeenschap met God, geleid te worden.

Een tweede motief tot vertrouwen wordt ons geboden door de vaststelling dat we op het ogenblik van het oordeel, niet alleen zullen worden gelaten. Het is Jezus zelf die in het Evangelie volgens Matteüs voorspelt dat, op het einde van de tijden, zij die Hem zullen gevolgd zijn in zijn heerlijkheid zullen plaats nemen om samen met Hem te oordelen. Vgl. Mt. 19, 28 Verder schrijft de Apostel Paulus aan de gemeenschap van Korinthe: “Weet gij niet dat de heiligen de wereld zullen oordelen? … Hoeveel te meer dan over alledaagse dingen” (1 Kor. 6, 2-3). Hoe mooi is het te weten dat we op dat moeilijke moment, naast Christus, onze Parakleet, onze Voorspreker bij de Vader (cfr 1 Joh 2,1) ook zullen kunnen rekenen op de voorspraak en de welwillendheid van onze vele grotere broers en zussen die ons zijn voorgegaan op de weg van het geloof, die hun leven voor ons hebben geofferd en die ons op onuitsprekelijke wijze blijven beminnen! De heiligen leven reeds voor Gods Aanschijn, in de schittering van zijn heerlijkheid bidden ze voor ons die nog op aarde leven. Deze zekerheid is bron van grote troost in ons hart! De Kerk is werkelijk een moeder en, als een moeder, zoekt ze het goede voor haar kinderen, vooral voor hen die veraf en bedroefd zijn, totdat ze haar volheid zal vinden in het verheerlijkte lichaam van Christus met al zijn ledematen.

Verder komt er inspiratie van het Evangelie volgens Johannes waar uitdrukkelijk gezegd wordt: “God heeft zijn Zoon niet naar de wereld gezonden om de wereld te oordelen, maar opdat de wereld door Hem zou worden gered. Wie in Hem gelooft, wordt niet geoordeeld, maar wie niet gelooft, is al veroordeeld omdat hij niet heeft geloofd in de Naam van de eniggeboren Zoon van God” (Joh. 3, 17-18). Dit betekent dus dat het laatste oordeel reeds aan het gebeuren is. Het begint nu, tijdens ons bestaan. Dat oordeel valt op elk ogenblik van het leven, als een antwoord ofwel op onze gelovige aanvaarding van de verlossing, aanwezig en werkzaam in Christus, ofwel op ons ongeloof met de daaruit volgende geslotenheid in onszelf. Maar als wij ons afsluiten voor de liefde van Jezus, dan zijn wij het zelf die ons veroordelen. Verlossing dat is zich openstellen voor Jezus en Hij redt ons. Als we zondaars zijn – en dat zij we allemaal – dan vragen we Hem vergiffenis en als we naar Hem gaan met de wil om goed te worden, dan vergeeft de Heer ons. Maar hiervoor moeten we ons openstellen voor de liefde van Jezus die sterker is dan alle andere dingen. De liefde van Jezus is groot, de liefde van Jezus is barmhartig, de liefde van Jezus schenkt vergiffenis. Maar jij moet je openstellen en je openstellen betekent berouw tonen, zich beschuldigen van de dingen die niet goed zijn en die we gedaan hebben. De Heer Jezus heeft zich aan ons gegeven en blijft zich aan ons geven om ons te overladen met alle barmhartigheid en genade van de Vader. Wij kunnen dus in zekere zin rechters over onszelf worden door ons zelf te veroordelen tot uitsluiting van de gemeenschap met God en met de broeders. Laten we dus niet ophouden over onze gedachten en onze gedragingen te waken, om vanaf nu reeds de warmte en schittering van Gods gelaat te ervaren – dat zal zeer mooi zijn – en dat we in het eeuwig leven in heel zijn volheid zullen aanschouwen. Vooruit, denkend aan het oordeel dat nu begint, en al begonnen is. Vooruit, zo dat ons hart zich opent voor Jezus en voor zijn verlossing. Vooruit zonder vrees, want de liefde van Jezus is groter en als we vergiffenis van onze zonden vragen, vergeeft Hij ons. Jezus is zo. Vooruit dan met deze zekerheid, die ons tot de heerlijkheid van de hemel zal voeren!

Gisteren heeft Caritas een Paus Franciscus - Boodschap
Het beschikbare voedsel in de wereld zou volstaan om ieder te voeden
Videoboodschap naar aanleiding van de campagne van Caritas Internationalis tegen honger in de wereld
(9 december 2013) en tegen de verkwisting van voedsel gelanceerd met als slogan ”Eén mensenfamilie, voedsel voor allen”. “Eén mensenfamilie, voedsel voor allen”. Herinneren we ons dat? Zullen we het samen herhalen? “Eén mensenfamilie, voedsel voor allen”. Het schandaal dat miljoenen mensen honger lijden mag ons niet verlammen. Het moet ons, allen, gezinnen, gemeenschappen, instellingen, regeringen tot daden aanzetten om dit onrecht uit te roeien. Het Evangelie van Jezus wijst ons de weg: vertrouwen op de voorzienigheid van de Vader en het dagelijks brood delen zonder te verkwisten. Ik moedig Caritas aan deze inzet verder te zetten en ik nodig allen uit aan te sluiten bij deze “golf” van solidariteit.