Rekening houdend met de kern van de zaak moet men durven inzien dat vrede niet zozeer een kwestie van
structuren dan wel van
personen is. Het staat vast dat structuren en procedures van vrede - juridische, politieke en economische - noodzakelijk zijn en dat ze, gelukkig maar, ook vaak aanwezig zijn. Niettemin zijn ze slechts de vrucht van wijsheid en ervaring, bijeengebracht in de loop van de geschiedenis doorheen
ontelbare gebaren van vrede, gesteld door mannen en vrouwen die de hoop levend hebben gehouden zonder ooit toe te geven aan ontmoediging.
Die tekens van vrede worden geboren in het leven van mensen die
in zichzelf constante vredesattitudes voeden. Het zijn de vruchten van de geest en het hart van "vredebrengers"
Vgl. Mt. 5, 9
.
Die gebaren van vrede worden mogelijk als mensen
ten volle de gemeenschapsdimensie van het leven weten te waarderen en wel zo dat ze de betekenis gewaar worden van bepaalde gebeurtenissen en hun consequenties voor hun gemeenschap en voor het geheel van de wereld. Het zijn die
daden van vrede die een traditie en een cultuur van de vrede scheppen.
De godsdienst bezit een vitale rol in het opwekken van gebaren van vrede en het duurzaam maken van de voorwaarden voor vrede. Ze kan die rol nog doeltreffender opnemen als ze zich nog vastberadener concentreert op wat haar eigen is: het zich openstellen voor God, het aanleren van een universele broederschap en de bevordering van een cultuur van solidariteit. Dat was precies de bedoeling van de "Dag van Gebed voor de Vrede", die ik op 24 januari 2002 in Assisi Vgl. H. Paus Johannes Paulus II, Angelus/Regina Caeli, Vredesbijeenkomst Assisi (18 nov 2001) heb georganiseerd en waarbij vertegenwoordigers van talrijke andere godsdiensten waren betrokken. De gebedsdag moest de uitdrukking zijn van de zorg voor vredesopvoeding door het verspreiden van een spiritualiteit en cultuur van vrede.
