In het algemeen komt uit een analyse van de antwoorden het idee naar voren dat de ouders in ongeordende situaties zich tot de Kerk wenden met een zeer verschillende houding, al naar gelang de gevoelens en motiveringen die hen bezielen. De een heeft veel respect en vertrouwen jegens de Kerk en de ander laat daarentegen een negatieve houding zien op grond van schaamte over de gemaakte keuzes, of weer een ander aarzelt te naderen uit vrees te worden afgewezen of gemarginaliseerd. Terwijl sommigen denken dat de kerkgemeenschap hen kan begrijpen en welwillend kan opnemen ondanks hun mislukkingen en moeilijkheden, beoordelen anderen de Kerk als een instelling die zich teveel bemoeit met de levensstijl van de mensen, of zijn zij ervan overtuigd dat zij een soort voogd is die opvoeding en begeleiding moet garanderen, maar zonder al te veel pretenties te hebben.

Het belangrijkste en meest verbreide verzoek dat ouders in deze levensomstandigheden richten tot de particuliere Kerk, betreft de toediening van de Sacramenten aan de kinderen, vooral het doopsel en de eerste communie, met één duidelijke moeilijkheid echter, dat het verschuldigde belang en de juiste waarde wordt toegekend aan de godsdienstige vorming en de deelname aan het parochiële leven. Velen weten dat de catechese een voorwaarde is om de Sacramenten te ontvangen, maar zij beschouwen deze meer als een verplichting, een formaliteit of een compromis dat men moet aanvaarden, opdat het kind datgene kan ontvangen waarom wordt gevraagd. De antwoorden maken erop attent dat men vaak terughoudendheid en desinteresse ontmoet van de kant van de ouders ten opzichte van het door de gemeenschappen voorgestelde traject van christelijke vorming. Het gevolg is dat de ouders, als ze kunnen, het vaak vermijden deel te nemen aan de wegen die voor de kinderen en hen zijn voorzien en zich rechtvaardigen met redenen van tijd en werk, terwijl het vaak onverschilligheid en het zoeken naar gemakkelijkere en snellere oplossingen betreft. Soms leggen zij ook een negatieve houding aan de dag ten opzichte van de eisen van de catechisten. In andere gevallen is hun onverschilligheid duidelijk, omdat zij altijd passief blijven ten opzichte van welk initiatief dan ook en zich niet engageren in de godsdienstige opvoeding van hun kind.

Wat uit de analyse van de gegevens naar voren komt is dat zeer veel van deze ouders, evenals overigens een groot gedeelte van de katholieke regulier gehuwde ouders, voor de kinderen vragen om de initiatie in de Sacramenten om niet met een gewoonte, een typisch gebruik van de maatschappij te breken. Het Sacrament vertegenwoordigt voor velen nog een traditioneel feest, waarom zij meer om zich te conformeren aan een gewoonte in de familie en de maatschappij dan uit overtuiging vragen. Er zijn echter ook ouders die het geloof oprecht wensen door te geven aan hun kinderen en zich daarom toevertrouwen aan de routes van vorming die de parochie voorstelt met het oog op de toediening van de Sacramenten. Soms vragen zij zelf om te worden geholpen uit situaties te komen die hen zwak maken, zijn zij bereid om een authentieke weg van spiritualiteit te beginnen en wensen zij actief deel te nemen aan het leven van de Kerk door zich te laten betrekken bij het catechetisch-sacramenteel traject van hun kinderen. Niet zeldzaam zijn de gevallen waarin de ouders opnieuw het geloof op een meer zuivere wijze opnieuw ontdekken en zij soms uiteindelijk zelfs vragen om het huwelijk na jaren van samenleven.

Uit de antwoorden zijn ook andere soorten van verzoeken naar voren gekomen die de ouders in ongeordende situaties tot de Kerk richten. In bepaalde culturele omstandigheden gebeurt het dat zij om de Sacramenten voor de kinderen vragen om redenen van bijgeloof of om te vermijden dat zij in het heidendom blijven steken. In andere omstandigheden richten zij zich tot de plaatselijke priesters om eenvoudigweg een economische of opvoedkundige ondersteuning te ontvangen. Over het algemeen neemt de vraag naar het vormsel voor de eigen kinderen af, vooral in de meer geseculariseerde landen. Het idee verspreidt zich dat het goed is kinderen de vrijheid en de verantwoordelijkheid toe te staan om het traject van de initiatie in het christelijk leven te beginnen. Een moeilijkheid doet zich voor, wanneer gescheiden ouders het niet eens zijn met betrekking tot het traject van christelijke initiatie van het kind; in deze gevallen is de Kerk geroepen een belangrijke rol van bemiddeling door middel van begrip en dialoog op zich te nemen.

Wat het verzoek om katholiek godsdienstonderwijs voor de eigen kinderen betreft, ziet men uit de binnengekomen antwoorden en opmerkingen twee soorten. Enerzijds zijn er gevallen waarin het mogelijk is buiten de parochiecatechese wel of niet gebruik te maken van katholiek godsdienstonderwijs op school. Over het algemeen kiezen voor dit verzoek ook ouders die in ongeordende situaties leven, en vooral in Europa velen onder niet-katholieken of niet-gedoopten. In de loop van de laatste jaren is in enkele streken van de Europese landen het aantal gegroeid van degenen die zich hebben opgegeven voor het katholiek godsdienstonderwijs op openbare scholen. Anderzijds zijn er enkele basisschoolsystemen (zoals dat van Australië) die de mogelijkheid bieden van een goede geloofsopvoeding en van geloofsonderricht bieden. In deze gevallen maken veel ouders in ongeordende situaties, wanneer het kind gedoopt wordt, gemakkelijk gebruik van de mogelijkheid om de door dezelfde school aangeboden programma’s van christelijke vorming die op het ontvangen van de Sacramenten voorbereiden, te volgen zonder deel te hoeven nemen aan de trajecten van de parochiecatechese. Weer anders is de werkelijkheid van de katholieke scholen en colleges die aanwezig en actief zijn op alle continenten. Hier kunnen de kinderen van ouders in ongeordende situaties zich opgeven zonder voorafgaande voorwaarden. Het blijkt immers dat zij zich graag hiertoe richten, vooral omdat zij weten dat zij ondersteuning en medewerking zullen ontvangen bij de opvoeding van de kinderen. In Afrika zijn de katholieke scholen belangrijke plaatsen voor de christelijke opvoeding van de kinderen. In de antwoorden wordt schaars ingegaan op de invloed van het katholiek godsdienstonderwijs in het traject van de geloofsopvoeding. Er wordt gewezen op pogingen tot samenwerking tussen parochiecatechese, schoolactiviteiten en katholiek onderwijs door meer op dit terrein werkzaam te zijn. Dit lijkt de weg te zijn die moet worden bevorderd vooral daar waar het katholiek godsdienstonderricht zich beperkt tot het intellectuele aspect.