De uitdaging van de christelijke opvoeding en van het doorgeven van het geloof wordt in veel landen vaak gekenmerkt door de diepgaande verandering in de relatie tussen de generaties, die de communicatie van waarden in de werkelijkheid van het gezin bepaalt. In het verleden lag deze relatie ten grondslag aan een geloofsleven dat werd gedeeld en als erfgoed tussen de ene en de andere generatie werd gecommuniceerd. Alle episcopaten en zeer veel opmerkingen wijzen op de diepgaande veranderingen in dezen en de invloed ervan op de verantwoordelijkheid van het gezin voor de opvoeding; ook als het onvermijdelijk is verschillen op te merken al naar gelang de traditionele elementen die nog aanwezig zijn in de eigen maatschappij, of ontwikkelingen van secularisatieprocessen. De episcopaten van West-Europa herinneren eraan hoe in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw er een hevig conflict tussen de generaties is geweest. Vandaag lijken de ouders, misschien ook onder invloed van die ervaringen, veel voorzichtiger in het aanzetten van hun kinderen tot een religieuze praktijk. Juist op dit terrein tracht men meer conflicten te vermijden dan ze onder ogen te zien. Bovendien voelen de ouders zelf zich vaak aangaande religieuze thema’s onzeker, zodat ze juist bij het doorgeven van het geloof met de mond vol tanden staan en deze taak, ook al vinden ze hem belangrijk, overlaten aan religieuze instituten. Dit lijkt te getuigen van een zwakheid van volwassenen en vooral van jonge ouders, wanneer het erom gaat met vreugde en overtuiging de gave van het geloof door te geven.

Uit de antwoorden komt naar voren hoe de katholieke scholen op de verschillende niveaus een belangrijke rol vervullen in het doorgeven van het geloof aan de jongeren en een grote hulp zijn voor de opvoedende taak van de ouders. Er wordt aanbevolen dat zij worden uitgebreid en door de hele kerkgemeenschap worden gesteund. Dat blijkt in het bijzonder van belang in de situaties waarin de staat zich in het bijzonder mengt in de processen van de opvoeding door te trachten het gezin wat zijn eigen verantwoordelijkheid voor de opvoeding betreft buiten spel te zetten. In die zin brengt de katholieke school de vrijheid van opvoeding tot uitdrukking door het primaatschap op te eisen van het gezin als werkelijk subject van het opvoedkundig proces, waaraan alle andere figuren die in het spel zijn in de opvoeding, moeten bijdragen. Er wordt om een grote samenwerking tussen gezinnen, scholen en christelijke gemeenschappen gevraagd.

De taak van het gezin in het doorgeven van het geloof en de opvoeding tot het geloof wordt nog meer als belangrijk gevoeld in de streken waar de Christenen in de minderheid zijn, zoals door de episcopaten van het Midden-Oosten in herinnering wordt gebracht. Een droevige ervaring wordt gesignaleerd in de antwoorden die afkomstig zijn uit de landen in Oost-Europa: de oudere generaties hebben geleefd onder het socialisme na de christelijke grondslagen te hebben ontvangen vóór de komst van dat regiem. De jonge generatie is daarentegen opgegroeid in een postcommunistisch klimaat, gekenmerkt door sterke seculariseringsprocessen. Dit alles heeft het doorgeven van het geloof negatief beïnvloed. De jonge generaties zijn hoe dan ook vooral gevoelig voor het voorbeeld en het getuigenis van de ouders. In het algemeen zijn de gezinnen die aan kerkelijke bewegingen deelnemen, het meest actief, wanneer het erom gaat te trachten het geloof aan de jonge generaties door te geven. In enkele antwoorden vindt men een zekere opvoedkundige paradox met betrekking tot het geloof: in verschillende kerkelijke omstandigheden zijn het niet de ouders die het geloof doorgeven aan de kinderen, maar omgekeerd de kinderen die door het te omarmen het meedelen aan ouders die reeds lang geleden de christelijke praktijk hebben verlaten.