In de antwoorden van de bisschoppenconferenties betreffende de verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht verwijst men naar het onderricht van de Kerk. “Er is geen enkele reden om overeenkomsten, zelfs niet de meest vergezochte, aan te nemen of vast te stellen tussen homoseksuele verbintenissen en Gods plan betreffende huwelijk en gezin. (...) Niettemin ‘moeten’ mannen en vrouwen met homoseksuele neigingen ‘met respect, medeleven en fijngevoeligheid worden geaccepteerd. Ten opzichte van hen dient men ieder brandmerk van onterechte discriminatie te vermijden’”. Congregatie voor de Geloofsleer, Overwegingen over voorstellen om wettelijke erkenning te geven aan verbintenissen tussen homoseksuele personen (3 juni 2003), 4 Uit de antwoorden kan men afleiden dat de erkenning door de burgerlijke wet van verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht grotendeels afhangt van de socio-culturele, religieuze en politieke context. De bisschoppenconferenties geven drie contexten aan: een eerste is die waarin een repressieve en penaliserende houding overheerst ten opzichte van het verschijnsel homoseksualiteit in al zijn facetten. Dit geldt in het bijzonder daar waar het openlijk tonen van homoseksualiteit door de burgerlijke wet wordt verboden. Enkele antwoorden geven aan dat ook in deze context er vormen zijn van geestelijke begeleiding van afzonderlijke homoseksuele personen die de hulp van de Kerk zoeken.

Een tweede context is die waarin het verschijnsel homoseksualiteit een dubbelzinnige situatie vertegenwoordigt. Homoseksueel gedrag wordt niet bestraft, maar getolereerd, zolang het maar niet zichtbaar of openbaar wordt. In deze context bestaat er gewoonlijk geen burgerlijke wetgeving betreffende verbintenissen tussen mensen van hetzelfde geslacht. Vooral in het Westen is er echter in politieke kringen een groeiende neiging tot het goedkeuren van wetten die voorzien in geregistreerde verbintenissen of het zogenaamde huwelijk tussen personen van hetzelfde geslacht. Ter ondersteuning van deze visie worden motieven aangevoerd van niet discrimineren, een houding die door gelovigen en een groot gedeelte van de publieke opinie in Midden-Centraal-Europa wordt gevoeld als het opleggen van iets van de kant van een politieke of vreemde cultuur.

Een derde context is die waarin de staten een wetgeving hebben ingevoerd die burgerlijke verbintenissen of huwelijken tussen homoseksuele personen erkent. Er zijn landen waar men moet spreken van een ware herdefinitie van het huwelijk, die de visie op het koppel reduceert tot enkele juridische aspecten, zoals de gelijkheid van rechten en van “geen discriminatie”, zonder dat er een constructieve dialoog is over de daarbij behorende antropologische kwesties en zonder dat het integrale welzijn van de menselijke persoon centraal staat, in het bijzonder het integrale welzijn van kinderen binnen deze verbintenissen. Waar een juridische gelijkstelling tussen heteroseksueel en homoseksueel huwelijk bestaat, staat de staat vaak de adoptie van kinderen toe (natuurlijke kinderen van een van de partners of kinderen die geboren zijn door kunstmatige bevruchting). Deze context is in het bijzonder aanwezig in het Engelstalig gebied en in Midden-Europa.