In de uit alle streken binnengekomen antwoorden constateert men een toenemend aantal echtparen die samenleven ad experimentum, zonder een canoniek of burgerlijk huwelijk en zonder enige registratie. Vooral in Europa en Amerika wordt de term als onjuist beschouwd, omdat het vaak niet een “experiment” of een proefperiode betreft, maar een vaste vorm van leven. Vaak komt het huwelijk tot stand na de geboorte van het eerste kind, zodat huwelijk en doopsel tegelijk worden gevierd. De statistieken neigen ertoe een grote invloed van deze realiteit te laten zien: er wordt een zeker verschil onderstreept tussen plattelandsgebieden (minder samenwonenden) en stedelijke gebieden (bijvoorbeeld in Europa, Azië en Latijns-Amerika). Samenleven is meer gebruikelijk in Europa en Noord-Amerika, groeit in Latijns-Amerika, komt bijna niet voor in de Arabische landen en minder in Azië. In enkele streken van Latijns-Amerika is samenleven veeleer een plattelandsgewoonte, geïntegreerd in de inheemse cultuur (servinacuy: proefhuwelijk). In Afrika wordt het huwelijk in fases gesloten in verband met het aantonen van de vruchtbaarheid van de vrouw, dat ook een soort band tussen de beide families in kwestie inhoudt. In de Europese context zijn de situaties van samenleven zeer verschillend; enerzijds ondervindt men de gevolgen van de invloed van de marxistische ideologie; elders neemt het de vorm aan van een gerechtvaardigde morele optie.

Onder de maatschappelijke redenen die leiden tot samenwonen, worden vermeld: een inadequate gezinspolitiek om het gezin te ondersteunen; financiële problemen; jeugdwerkeloosheid; woninggebrek. Uit deze en andere factoren volgt de neiging om het huwelijk uit te stellen. In deze zin speelt ook de angst een rol betreffende de verplichting die de acceptatie van kinderen met zich meebrengt (in het bijzonder in Europa en Latijns-Amerika). Velen denken dat in het samenleven een eventueel slagen van het huwelijk voor het vieren van de bruiloft “getest” kan worden. Anderen wijzen als een motief ten gunste van het samenleven op de geringe vorming aangaande het huwelijk. Voor veel anderen vertegenwoordigt het samenleven weer de mogelijkheid samen te leven zonder enige definitieve of verplichtende beslissing op institutioneel niveau. Onder de voorgestelde lijnen van pastoraal handelen vinden wij de volgende: vanaf de jeugd een traject aanbieden dat de schoonheid van het huwelijk waardeert; pastorale werkers vormen inzake de thema’s huwelijk en gezin. Men signaleert ook het getuigenis van groepen jongeren die zich op het huwelijk voorbereiden met een in kuisheid beleefde verloving.