Uit de binnengekomen antwoorden leidt men de noodzaak af de verschillende vormen van de op de verschillende continenten verspreide volksvroomheid ter ondersteuning van het gezin te beschermen. Ondanks een zeker uiteenvallen van het gezin, blijven de Mariadevotie, de volksfeesten, die van de plaatselijke heiligen belangrijk als elementen die het gezin bij elkaar brengen. Behalve het rozenkransgebed is in sommige omgevingen het Angelus in gebruik; een zekere waarde behoudt ook de peregrinatio Mariae, het doorgeven van een icoon of een beeld van de Heilige Maagd van het ene gezin aan het andere, van het ene huis aan het andere. Men herinnert ook aan de “pelgrimstocht van het Evangelie”, die bestaat in het plaatsen van een icoon en de Heilige Schrift in de gezinnen, met de verplichting regelmatig gedurende een bepaalde periode de Schrift te lezen en samen te bidden. Men constateert dat er zich tussen de gezinnen die deze vormen van vroomheid, zoals de “pelgrimstocht van het Evangelie” praktiseren, sterke vriendschaps- en gemeenschapsbanden ontwikkelen. Velen wijzen ook op het belang om het gemeenschappelijk getijdengebed, het lezen van de psalmen en andere teksten uit de Heilige Schrift te bevorderen. Soms beveelt men ook het spontaan gebed in eigen bewoordingen van dank en vragen om vergeving aan. In enkele landen benadrukt men het gebed voor bepaalde omstandigheden in het leven: ter gelegenheid van de verjaardag van het doopsel, het huwelijk of de dood. Iemand wijst erop dat het gebed in het gezin vaak wordt gepraktiseerd tijdens reizen, het werk en op school; in bepaalde landen ook met gebruik van radio en televisie. Men wijst eveneens op de heilzame bijdrage die gezinnen ontvangen van de nabijheid van kloosters, die ervoor zorgen dat er een relatie van complementariteit in roeping tussen huwelijk en gewijd leven ontstaat. Hetzelfde kan worden gezegd met betrekking tot de vruchtbare relatie tussen echtgenoten en priesters in hun respectievelijke functies.