Er zijn antwoorden die tussen de verschillende continenten, veel op elkaar lijken waar het de voorbereiding op het huwelijk betreft. Wij vinden herhaaldelijk dat er cursussen in de parochies, op de seminaries en bij gebedsdagen voor paren aan de gang zijn die als bezielende krachten behalve priesters ook gehuwde paren met een geconsolideerde gezinservaring. Bij deze cursussen zijn de doeleinden: het bevorderen van de relatie tussen een paar samen met het bewustzijn en de vrijheid van keuze; de kennis van de menselijke, burgerlijke, christelijke verplichtingen; het hernemen van de initiatiecatechese met een verdieping van het Sacrament van het huwelijk; het aanmoedigen van de deelname van het koppel aan het gemeenschaps- en maatschappelijk leven.

Enkele antwoorden wijzen op de in veel gevallen geringe aandacht van de huwelijkskandidaten voor de cursussen vóór het huwelijk. Men neigt daarom in veel contexten ertoe verschillende catechese te bevorderen: voor jongeren ook vóór de verloving; voor de ouders van de verloofden; voor reeds gehuwde paren; voor mensen die uit elkaar zijn gegaan; voor de voorbereiding op het doopsel; voor de kennis van de pastorale documenten van de bisschoppen en het leergezag van de Kerk. In sommige landen wijst men op echte scholen voor de voorbereiding op het huwelijksleven, die vooral gericht zijn op de vorming en de bevordering van de vrouw. Het verhaal wordt anders in het bijzonder in de streken waar een bijzondere secularisatie is, waar men een groeiende culturele afstand van de paren constateert ten opzichte van het onderricht van de Kerk. De bijzonder lang voortgezette cursussen worden niet altijd goed ontvangen. In de cursussen vóór het huwelijk biedt men gewoonlijk de huwelijkskandidaten de kennis van de natuurlijke methoden van geboorteregulering. Dit aanbod wordt geboden door het getuigenis van “gidsende echtparen”.

Sommige bisschoppenconferenties klagen erover dat paren zich vaak op het laatste ogenblik presenteren, waarbij zij dan de datum van het huwelijk al hebben vastgelegd, ook wanneer het paar bepaalde aspecten laat zien die een bijzondere zorg nodig zouden hebben, zoals in het geval van verschil in eredienst (tussen een gedoopt en een niet gedoopt iemand) of van een zwakke christelijke vorming. Andere bisschoppenconferenties herinneren eraan hoe de trajecten tot de voorbereiding op het Sacrament van het huwelijk in de laatste decennia zijn verbeterd, omdat men steeds meer tracht “cursussen” in “trajecten” te veranderen, en daarbij priesters en echtgenoten betrekt. Men benadrukt dat in de laatste jaren de inhoud van de programma’s een substantiële verandering hebben ondergaan: van een dienst die alleen maar gericht is op het Sacrament, is men overgegaan op een eerste verkondiging van het geloof.

Er zijn in veel delen van de wereld prijzenswaardige initiatieven ter voorbereiding op het huwelijk: “nieuwe gemeenschappen” die retraites, persoonlijke ontmoetingen, gebedsgroepen, groepen die samen reflecteren en dingen met elkaar delen, bedevaarten, festivals, nationale en internationale congressen over het gezin bevorderen. Men benadrukt echter dat deze trajecten vaak meer als een verplicht aanbod worden gezien dan als een mogelijkheid om te groeien, waarbij men zich vrij kan aansluiten. Een ander belangrijk moment is zeker het gesprek ter voorbereiding op het huwelijk met de pastoor of een door hem daarmee belast iemand; het betreft een moment dat noodzakelijk is voor alle verloofde paren; dikwijls klaagt men in de antwoorden erover dat het niet in voldoende mate wordt gebruikt als een gelegenheid voor een diepgaander gesprek, omdat het daarentegen blijft bij een veeleer formele context.

Veel antwoorden vertellen dat men in de aangeboden cursussen nieuwe thema’s tracht in te voeren, zoals het vermogen te luisteren naar de echtgenoot/echtgenote, het seksuele leven in het huwelijk, de oplossing van conflicten. In enkele contexten, die veeleer worden gekenmerkt door de tradities van een macho cultuur, merkt men het gebrek aan respect op ten opzichte van de vrouw, waaruit een beleving van het huwelijk voortkomt die niet overeenkomt met de wederkerigheid tussen subjecten van gelijke waardigheid. Door enkele streken die in het verleden door atheïstische dictaturen werden gekenmerkt, wordt er, omdat vaak een fundamentele kennis van het geloof ontbreekt, gewezen op nieuwe vormen van voorbereiding van de verloofden, zoals retraites in het weekend, activiteiten in kleine groepen die worden aangevuld met getuigenissen van gehuwde echtparen. Men meldt ook diocesane gezinsdagen, het bidden van de kruisweg of retraites voor gezinnen.

Enkele antwoorden wijzen erop hoe men in enkele, overwegend multireligieuze en multiconfessionele gebieden enkele bijzondere aspecten voor ogen moet houden, zoals een aanzienlijk aantal gemengde huwelijken en huwelijken met een verschil in eredienst. Dat maakt een adequate voorbereiding door de priesters noodzakelijk om deze paren te begeleiden. In de bisdommen van Oost-Europa zoekt men naar aanleiding van de voorbereiding op een gemend huwelijk de dialoog met de orthodoxe Kerken. Er zijn interessante getuigenissen die diocesane dagen glans geven samen met tegenwoordigheid van de bisschop en het getuigenis van paren, die een rijp geloofsleven hebben. Men streeft ernaar gelegenheid te scheppen voor relaties tussen gezinnen, in dialoog met oudere echtparen en daarbij initiatieven van Bijbelse cultuur en ogenblikken van gebed voor huwelijkskandidaten tot hun recht te laten komen. De rijpste koppels fungeren als “peter en meter” van de jonge koppels die zich op het huwelijk voorbereiden.