Zoeken in kerkelijke documenten en berichten

De missie om het Evangelie te prediken aan elk schepsel is rechtstreeks door de Heer aan zijn leerlingen toevertrouwd en de Kerk is de draagster ervan in de geschiedenis. In de tijd waarin we leven wordt de evidente sociale en spirituele crisis een pastorale uitdaging, die een beroep doet op de evangeliserende missie van de Kerk met betrekking tot het gezin, de levensbelangrijke kern van de samenleving en van de kerkelijke gemeenschap.

Het verkondigen van het Evangelie over het gezin is in dit kader urgenter en noodzakelijker dan ooit. Het belang van het thema blijkt uit het feit dat de Heilige Vader heeft besloten om voor de Bisschoppensynode een werkroute in twee etappes vast te stellen: ten eerste, de Buitengewone Algemene Vergadering van 2014, gericht op het preciseren van de “status quaestionis” (de toestand van de kwestie) en het verzamelen van getuigenissen en voorstellen van de bisschoppen om het Evangelie voor het gezin op een geloofwaardige manier te verkondigen en te beleven; ten tweede, de Gewone Algemene Vergadering van 2015, om operationele richtlijnen te zoeken voor de pastorale zorg voor de menselijke persoon en voor het gezin.

Vandaag doen zich problemen voor die tot weinige jaren geleden niet voorkwamen, van de wijdverspreide praktijk van samenwonende stellen, die niet tot het huwelijk komen en soms het idee ervan uitsluiten, tot de verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht, waaraan niet zelden adoptie van kinderen wordt toegestaan. Onder de talrijke nieuwe situaties die de pastorale aandacht en inzet van de Kerk vragen vallen: gemengde of interreligieuze huwelijken; eenoudergezinnen; polygamie; gecombineerde huwelijken met de bijbehorende problematiek van de bruidsschat, soms bedoeld als aankoopprijs van de vrouw; het kastensysteem; de cultuur van ongebondenheid en van de veronderstelling dat de band instabiel is; vormen van feminisme die vijandig zijn aan de Kerk; migratieverschijnselen en herformulering van het begrip ‘gezin’ zelf; relativistisch pluralisme in de opvatting van het huwelijk; invloed van de media op de volkscultuur wat betreft de opvatting over het huwelijk en het gezinsleven; onderliggende gedachtetendensen in legislatieve voorstellen die de duurzaamheid en de trouw in het huwelijksverbond devalueren; de verspreiding van het fenomeen draagmoeders (baarmoeder te huur); nieuwe interpretaties van de mensenrechten. Maar vooral in de meer strikt kerkelijke omgeving, een verzwakking of verlating van het geloof in de sacramentaliteit van het huwelijk en in de therapeutische kracht van de sacramentele biecht.

Uit dit alles valt te begrijpen hoe urgent het is dat de aandacht van het wereldwijde episcopaat zich “cum et sub Petro” (met en onder Petrus) op deze uitdagingen richt. Als men bijvoorbeeld denkt aan het enkele feit dat veel kinderen en jongeren die geboren worden uit ongeregelde huwelijken, in de huidige context nooit kunnen zien dat hun ouders de sacramenten ontvangen, begrijpt men hoe urgent de uitdagingen zijn waarvoor de evangelisatie gesteld wordt door de huidige situatie, die bovendien overal in de “global village” verspreid is. Deze werkelijkheid heeft een bijzondere overeenkomst met de brede acceptatie die de leer over de goddelijke barmhartigheid en over de tederheid ten opzichte van gewonde personen, in de randgebieden van de wereld en van het bestaan, in onze dagen krijgt: de verwachtingen die eruit volgen over de pastorale keuzen betreffende het gezin zijn zeer groot. Een bezinning van de Bisschoppensynode over deze thema’s lijkt dus net zo noodzakelijk en urgent als verplicht, als uitdrukking van naastenliefde van de herders voor wie aan hen zijn toevertrouwd en voor de hele mensenfamilie.