VAN PAULUS en Timóteüs, dienstknechten van Christus Jezus, aan alle heiligen in Christus Jezus te Filíppi met hun episkopen en diakens.

Genade voor u en vrede vanwege God onze Vader en de Heer Jezus Christus!

Ik dank God telkens als ik u gedenk,

altijd, bij al mijn gebeden voor u allen.

En ik verricht mijn gebed met blijdschap, omdat gij van de eerste dag tot nu toe uw deel hebt bijgedragen tot de prediking van het evangelie.

Ik ben er zeker van dat Hij die het goede werk in u begonnen is het zal voltooien tegen de dag van Christus Jezus.

Het spreekt ook vanzelf dat ik zo over u allen denk, want ik draag u in mijn hart, u allen die in mijn gevangenschap bij de verdediging en bekrachtiging van het evangelie deelt in de genade die mij gegeven wordt.

God weet hoe vurig ik naar u allen verlang, met de innigheid van Christus Jezus zelf.

En dit is mijn bede: moge uw liefde steeds rijker worden aan inzicht en fijngevoeligheid,

om te kunnen onderscheiden waar het op aankomt. Dan zult gij op de dag van Christus ongerept en onberispelijk zijn,

verzadigd met de vrucht der gerechtigheid, die komt van Jezus Christus, tot eer en lof van God.

Gij moet weten, broeders, dat mijn zaak veel heeft bijgedragen tot de voortgang van het evangelie.

In heel het praetorium en ook voor alle anderen is het duidelijk geworden, dat ik mijn boeien draag ter wille van Christus;

en het merendeel van de broeders heeft uit mijn gevangenschap kracht geput om, in vertrouwen op de Heer en met groter moed dan eerst, onbevreesd het woord te verkondigen.

Weliswaar doen sommigen het uit nijd en strijd, maar anderen prediken de Christus met goede bedoelingen.

Dezen doen het uit liefde; zij weten dat ik sta voor de verdediging van het evangelie.

Genen verkondigen de Christus met zelfzuchtige en onzuivere bedoelingen, in de waan mijn boeien daardoor te verzwaren.

Wat dan nog? Hoe dan ook, Christus wordt verkondigd, met of zonder bijbedoeling. En daarover verheug ik mij. En ik zal mij ook blijven verheugen.

Want ik weet dat dit zal uitlopen op mijn redding, dankzij uw gebed en de bijstand van de Geest van Jezus Christus.

Dit is mijn vurig verlangen en mijn vaste hoop: dat ik in niets beschaamd zal staan, en dat Christus in volle openbaarheid zoals steeds ook nu zal worden verheerlijkt in mijn persoon, of ik leven moet of sterven.

Want voor mij is leven Christus en sterven winst.

Maar blijf ik leven, dan wacht mij vruchtbare arbeid. Daarom weet ik niet wat ik moet kiezen.

Ik word naar twee kanten getrokken: ik verlang heen te gaan om met Christus te zijn, want dat is verreweg het beste.

Maar voor u is het nuttiger dat ik nog hier blijf.

En omdat ik hiervan overtuigd ben, weet ik ook dat ik zal blijven leven en gespaard zal blijven voor u allen, tot uw vooruitgang en de vreugde van uw geloof.

Dan zult gij, wanneer ik weer bij u kom, een nieuwe reden hebben om op mij te roemen in Christus Jezus.

Alleen, gij moet een leven leiden dat het evangelie van Christus waardig is. Dan zal ik, als ik u kom bezoeken, met eigen ogen zien of anders over u horen, dat gij vast staat in een en dezelfde geest, eensgezind strijdend voor het geloof in het evangelie,

zonder dat gij u ook maar in het minst door de tegenstander laat intimideren. Voor hen is dit een aanwijzing van hun ondergang en voor u een teken van heil, en wel van Godswege.

Want u is de genade verleend, niet alleen in Christus te geloven, maar ook voor Hem te lijden.

Uw worsteling is de mijne; gij hebt gezien hoe ik vroeger heb gestreden en gij weet hoe ik nog steeds te strijden heb.