Hierna vertrok Paulus uit Athene en kwam in Korinte.

Daar trof hij een Jood aan, een zekere Áquila, die in Pontus geboren was en met zijn vrouw Priscilla uit Italië was gekomen. Claudius had namelijk verordend, dat alle Joden Rome moesten verlaten. Paulus bezocht hen aan huis,

en omdat zij hetzelfde vak uitoefenden - zij waren van beroep tentenmakers - bleef hij bij hen wonen en was er werkzaam.

Iedere sabbat disputeerde hij in de synagoge en trachtte Joden en Grieken te overtuigen.

Toen Silas en Timóteüs uit Macedonië waren aangekomen, wijdde Paulus zich voortaan geheel aan de prediking en legde voor de Joden getuigenis af, dat Jezus de Messias was.

Maar toen dezen zich smalend bleven verzetten, schudde hij het stof van zijn kleren en voegde hun toe: “Uw bloed kome neer op uw eigen hoofd. Ik ga vrijuit en wend mij van nu af aan tot de heidenen.”

Hij trok daar weg en ging naar het huis van een zekere Titius Justus, een godvrezende, die naast de synagoge woonde.

Crispus, de overste van de synagoge, nam met heel zijn huis het geloof in de Heer aan, en ook vele Korintiërs die naar hem luisterden, geloofden en lieten zich dopen.

Eens sprak de Heer in een nachtelijk visioen tot Paulus: “Wees niet bevreesd, maar spreek, en zwijg niet.

Ik ben met u en niemand zal u aanraken om u kwaad te doen, want in deze stad behoren veel mensen Mij toe.”

Anderhalf jaar bleef hij daar wonen, terwijl hij bij hen het woord Gods onderwees.

Onder het proconsulaat echter van Gallio in Achaïa keerden de Joden zich als één man tegen Paulus en brachten hem voor de rechtbank.

Zij verklaarden: “Deze man tracht de mensen over te halen tot onwettige godsverering.”

Paulus wilde juist iets zeggen, toen Gallio de Joden antwoordde: “Als het ging over een of ander onrecht of ernstig misdrijf, Joden, zou ik u vanzelfsprekend geduldig aanhoren.

Maar zijn het twisten over een woord, over namen en over die Wet van u, dan moet gij zelf maar zien. Daarover wil ik geen rechter zijn.”

Hij joeg ze van zijn rechterstoel weg.

Nu wierpen allen zich op Sóstenes, de overste van de synagoge, en gaven hem voor de rechterstoel een pak slaag. Gallio trok er zich niets van aan.

Paulus bleef daar nog vele dagen, nam toen afscheid van de broeders en ging in gezelschap van Priscilla en Áquila scheep naar Syrië. Eerst had hij in Kenchreeën zijn hoofdhaar laten afknippen, want hij stond onder gelofte.

Zij kwamen te Éfeze en daar verliet hij hen. Zelf ging hij naar de synagoge om er te disputeren met de Joden.

Toen zij hem vroegen wat langer te blijven, ging hij daar niet op in,

maar bij het afscheid zei hij: “Als God het wil, kom ik nog eens bij u terug.” Hij voer weg van Éfeze

en kwam in Caesarea, ging naar de stad, begroette de gemeente en begaf zich op weg naar Antiochië.

Hij verbleef daar enige tijd, vertrok toen weer en maakte een rondreis achtereenvolgens door de landstreek Galatië en door Frygië om er alle leerlingen te sterken.

Intussen was in Éfeze een Jood aangekomen, Apollos, een Alexandrijn van afkomst en een welsprekend man, die doorkneed was in de Schriften.

Hij had onderricht ontvangen in de weg des Heren, sprak vol geestdrift en gaf in bijzonderheden onderricht over alles wat Jezus betrof, hoewel hij alleen het doopsel van Johannes kende.

Ook begon hij vrijmoedig in de synagoge op te treden. Nadat Priscilla en Áquila hem gehoord hadden, namen ze hem mee en legden hem de weg van God nauwkeuriger uit.

Toen hij wilde doorreizen naar Achaïa, zonden de broeders aan de leerlingen een brief met het verzoek hem goed te ontvangen. Daar aangekomen was hij door zijn genadegave van veel nut voor de gelovigen,

want krachtig weerlegde hij in het openbaar de Joden door aan de hand van de Schriften te bewijzen, dat Jezus de Messias was.