Waar Efraim sprak was schrik, hoog was zijn aanzien in Israël. Maar hij maakte zich schuldig door de Baäl: daaraan ging hij te gronde.

Toch blijven zij maar zondigen; zij hebben zich gegoten beelden gemaakt, van hun zilver maakten zij afgodsbeelden naar hun eigen smaak, louter werk van ambachtsvolk. Daaraan wijden zij mijn offers toe, zij, mensen die stierebeelden kussen.

Daarom zullen zij worden als de morgennevel, als de dauw die vroeg op de dag verdwijnt, als kaf dat wegwaait van de dorsvloer, als rook uit een luchtgat.

Want Ik ben Jahwe, uw God, al sinds Egypte. Naast Mij zult gij geen God erkennen, er is geen andere redder dan Ik.

Ik was het, die u in de woestijn als de mijne gekend heb, in dat verschroeide land.

Zo goed was hun weidegrond, dat zij verzadigd werden. Maar toen zij verzadigd waren, werd hun hart hoogmoedig; zo zijn ze Mij vergeten.

Ik ben voor hen als een leeuw geworden, Ik loer als een panter langs de weg.

Ik val hen aan als een berin, een die van haar jongen beroofd is, en Ik rijt hun de borstkas open; als een leeuwin verslind Ik hen dan, zij worden door wilde beesten verscheurd.

Het is uw ondergang, Israël, terwijl Ik toch uw helper ben!

Waar blijft dan uw koning die u zal redden, met al uw beschermers en rechters, degenen van wie gij gezegd hebt: 'Geef mij een koning en leiders?'

Vertoornd gaf Ik u een koning, woedend nam Ik hem terug.

De schuld van Efraim is gebundeld, zijn zonden liggen opgeborgen.

Als de barensweeën van hem komen, dan blijkt hij een onwijs kind te zijn; wanneer het zijn tijd is, vertoont hij zich niet in de opening van de moederschoot.

Zou ik hen dan bevrijden uit de macht van het dodenrijk, zou Ik hen loskopen van de dood? Dood, waar blijft uw pest, dodenrijk, waar uw verderf Mijn ogen kennen geen erbarmen.

Terwijl hij tussen het riet gedijt, komt de schroeiwind aan, de adem van Jahwe, opstekend uit de woestijn. Dan verdroogt zijn bron, dan geeft zijn wel geen water meer. Dan komt degene die zijn schatten rooft en al zijn kostbaarheden weghaalt.