Voor de koorleider. Van David. Een psalm. Heer, Gij doorgrondt en Gij kent mij,

Gij weet van mijn zitten, mijn opstaan, Gij verstaat mijn gedachten van verre;

mijn op weg zijn keurt Ge, mijn rusten, al mijn wegen zijn U vertrouwd.

Want er komt geen woord op mijn tong, of zie, Heer, Gij kent het volkomen.

Achter mij zijt Gij, voor mij, rondom mij: Gij hebt uw hand op mij gelegd.

Dit te vatten - het is mij te wonderbaar, te verheven ik reik er niet toe.

Waar zou uw geest ik ontkomen? waar zou ik uw aanschijn ontgaan?

Klom ik op tot de hemel - Gij waart er, lag ik neer bij de doden - daar staat Gij,

sloeg ik dageraadsvleugelen uit, streek ik neer aan de uiterste zeekust,

ook daar zou uw hand mij geleiden, hield mij uw rechterhand vast.

Sprak ik: 'mij mag het duister omsluiten, het licht worde nacht om mij heen'

voor u heerst in het duister geen duister: lichtend is de nacht als de dag, de duisternis is gelijk licht.

Gij zijt die mijn kern hebt gevormd, die mij weefde in de schoot mijner moeder,

en ik loof U in het besef dat ik ben eerbiedwekkend van maaksel, een wonder is wat Gij schiep. Mijn wezen kent Gij volkomen.

Mijn oorsprong was U niet verholen toen ik in het verborgene gevormd werd, als in diepten der aarde ontworpen.

Uw oog zag mij, vormeloos nog: in uw boek waren alle geschreven de dagen dezer formering, toen er nog niet een daarvan was.

Te groots voor mij, God, uw gedachten, te machtig daarvan de som,

zomin als woestijnzand te tellen. Was ik radeloos - nog was ik bij U.

Sla dan, God, de afvalligen neer: - o had van hun moordzucht ik vrede!

zij blijven u tarten, arglistig, noemen zich in hun waan uw bestrijders.

Zou ik, Heer, uw haters niet haten, niet met afschuw zien die U trotseren?

ik haat hen, mijn haat is volstrekt: tussen ons moet het vijandschap zijn.

Doorgrond mij, God, ken mijn hart, toets mij, weet mijn verborgen gedachten,

zie of niet mijn weg mij verkeerd leidt: wijs de weg van de eeuwigheid mij.