Een lied. Een psalm van Asaf.

God, hul Uzelf niet in zwijgen, blijf niet doof, God, niet onbewogen,

merk toch hoe uw vijanden aangaan, uw haters opsteken het hoofd.

Hun listig beraad geldt uw volk, die Gij wilt bewaren hun plannen;

hun kreet is: 'vooruit: uitroeien dat volk! dat niemand meer noemt de naam Israël!'

Hoe eensgezind spannen zij samen, hun verbond sloten zij tegen u:

de tenten van Edom, van Ismaël, Moab en de zonen van Hagar,

en Gebal en Ammon en Amalek, Filistea, het stadsvolk van Tyrus;

en nu voegt zich Assur bij hen, Lots zonen tot machtige arm.

Als met Midian handel met hen, als met Sisera, Jabin, bij Kisjon de beek,

die bij Endor werden vernietigd, die werden tot mest voor het veld.

En laat het hun leiders vergaan als het Oreb en Zeeb vergaan is, hun koningen stuk voor stuk als het Zebach, Salmunna verging,

die riepen: 'wij trekken aan ons die weidegebieden van God!'

Mijn God, maak hen tot dwarrelend stof, tot kaf in de greep van de wind!

Als een bosbrand, verterend het woud, als het vuur dat blakert de bergen,

zo Gij: jaag hen voort in uw storm, gesel hen uiteen met uw vlagen,

maak Gij hun verschijnen te schande: merken zullen zij, Heer, wie Gij zijt!

En vernederd, reddeloos verslagen, met verijdelde hoop op de aftocht,

weten zij dat slechts Gij - wiens naam is de Heer - over heel de aarde ten troon zit.