HEILIGE SCHRIFTWillibrordvertaling 1975
(Soort document: Heilige Schrift)
Joas was zeven jaar oud toen hij koning werd. Hij regeerde veertig jaar in Jeruzalem. Zijn moeder heette Sibja en was afkomstig uit Berseba.
Joas deed wat Jahwe behaagde zolang de priester Jojada leefde.
Jojada koos voor hem twee vrouwen uit, en hij kreeg zonen en dochters.
Enige tijd later vatte Joas het plan op de tempel van Jahwe te herstellen.
Hij liet de priesters en levieten bijeenroepen en gaf hun het volgende bevel: 'Trek rond langs de steden van Juda en verzamel geld uit heel Israël om jaar na jaar de tempel van uw God te kunnen herstellen; en zet spoed achter deze zaak.' Maar de levieten maakten er geen haast mee.
Toen riep de koning Jojada, de opperpriester, en vroeg hem: 'Waarom heeft u er niet voor gezorgd, dat de levieten in Juda en Jeruzalem de heffing innen, die Mozes, de dienaar van Jahwe, de gemeenschap van Israël opgelegd heeft voor de tent met de verbondsakte?
Want Atalja, dat goddeloze schepsel, en haar zonen hebben ingebroken in de tempel, en ze hebben zelfs de gewijde voorwerpen van de tempel van Jahwe gebruikt voor hun Baäls.'
Op bevel van de koning werd nu een kist gemaakt die buiten voor de ingang van de tempel neergeplaatst werd.
Men liet in Juda en Jeruzalem bekend maken dat allen voor Jahwe de heffing moesten meebrengen, die Mozes, de dienaar Gods, Israël opgelegd had in de woestijn.
Alle aanzienlijken en heel het volk, tot de laatste man toe, brachten nu blijmoedig hun bijdragen en deden deze in de offerkist.
Telkens als de kist door de levieten gebracht werd naar de ambtenaren van de koning, en zij zagen dat er veel geld in zat, kwamen de schrijver van de koning en de opzichter van de opperpriester, om de kist te ledigen. Dan werd de kist weer opgepakt en op zijn plaats teruggezet. Dit gebeurde dagelijks, en op deze wijze kwam er veel geld bijeen.
De koning en Jojada stelden het geld ter hand aan de opzichters, die het werk aan de tempel hadden te leiden; en dezen namen dan steenhouwers en timmerlieden in dienst om de tempel te herstellen, evenals smeden en koperslagers om de tempel nog sterker te maken.
De werklieden gingen aan de arbeid, en het herstellingswerk vorderde gestaag; zij herstelden de tempel in zijn oorspronkelijke toestand en maakten hem nog sterker.
Toen zij klaargekomen waren, brachten zij het overgebleven geld naar de koning en Jojada; deze liet daarvan werktuigen maken voor het dienstwerk en voor de brandoffers, alsook schalen en andere voorwerpen van goud en zilver. Zolang Jojada leefde werden dagelijks de brandoffers in de tempel van Jahwe opgedragen,
Jojada werd oud en hoogbejaard; toen hij stierf was hij honderddertig jaar oud.
Jojada werd begraven in de Davidstad bij de koningen, omdat hij zich voor Israël en voor God en zijn tempel zo verdienstelijk gemaakt had.
Maar na de dood van Jojada kwamen de aanzienlijken van Juda en betuigden de koning hun hulde. En de koning luisterde naar hen.
Men begon de tempel van Jahwe, de God van hun vaderen, te verwaarlozen, en men vereerde heilige palen en afgodsbeelden. Om deze zonde kwam een hevige toorn over Juda en Jeruzalem.
Hij stuurde profeten op hen af om hen tot inkeer te brengen; dezen waarschuwden hen, maar zij wilden niet luisteren.
Toen kwam de geest van God over Zekarja, de zoon van Jojada, de priester. Hij ging voor het volk staan en sprak tot hen: 'Zo spreekt God: Waarom overtreedt gij de geboden van Jahwe zonder enig voordeel daarbij te vinden? Omdat gij Jahwe in de steek gelaten hebt, heeft Hij u in de steek gelaten!'
Maar zij spanden samen tegen hem en op bevel van de koning stenigden zij hem op de voorhof van de tempel van Jahwe.
Zo weinig dacht Joas nog aan alle weldaden die Jojada, Zekarja's vader, hem bewezen had, dat hij zijn zoon liet vermoorden. Stervend riep deze nog: 'Jahwe moge het zien en het wreken!'
Bij de jaarwisseling rukte het leger der Arameeërs tegen Joas uit; ze trokken Juda en Jeruzalem binnen, brachten alle aanzienlijken van het volk om het leven en stuurden alles wat zij buit gemaakt hadden naar de koning van Damascus.
Want ofschoon het leger der Arameeërs slechts uit weinigen bestond, liet Jahwe hun zeer veel buit in handen vallen, omdat de Judeeërs Jahwe, de God van hun vaderen, in de steek gelaten hadden. Ook aan Joas voltrokken zij het strafgericht.
Want toen ze hem met hevige pijnen hadden achtergelaten, zwoeren zijn hovelingen tegen hem samen om het bloed van Jojada's zoon te wreken. Zij vermoordden hem in zijn bed. Hij werd begraven in de Davidstad, maar niet in de graven der koningen.
Dit zijn de namen van de samenzweerders: Zabad, de zoon van Sima, de Ammonitische, en Jozabad, de zoon van Simrit, de Moabitische.
Verdere bijzonderheden over zijn zonen, de vele godsspraken tegen hem, en over de herbouw van de tempel zijn te vinden in het leerschrift van het boek der koningen. Hij werd opgevolgd door Amasja, zijn zoon.
© 1975, KBS Boxtel / Uitg Emmaus Brugge