Ik heb de huidige situatie van de mensheid trachten te onderzoeken, zowel wat de scheuren betreft die de planeet die wij bewonen, vertoont, als de diep menselijke oorzaken van het verval van het milieu. Hoewel deze beschouwing van de werkelijkheid ons op zich al wijst op de noodzaak van een koerswijziging en suggereert enige actie te ondernemen, trachten wij nu grote trajecten voor een dialoog te schetsen die ons helpen moeten uit de spiraal te komen van zelfvernietiging waarin wij terecht aan het komen zijn.

Vanaf het midden van de vorige eeuw heeft, met het overwinnen van veel moeilijkheden, de tendens om de planeet te beschouwen als een vaderland en de mensheid als een volk dat een gemeenschappelijk huis bewoont, steeds meer opgeld gedaan. Een wereld van onderlinge afhankelijkheid betekent niet alleen maar begrijpen dat de schadelijke gevolgen van de stijlen van leven, productie en consumptie allen treffen, maar vooral ervoor zorgen dat de oplossingen worden voorgesteld vanuit een wereldomvattend perspectief en niet alleen maar ter verdediging van de belangen van enkele landen. De onderlinge afhankelijkheid verplicht ons aan één wereld te denken, aan een gemeenschappelijk project. Maar hetzelfde vernuft dat gebruikt wordt voor een enorme technische ontwikkeling, slaagt er niet in doeltreffende vormen van internationaal beheer te vinden om de ernstige moeilijkheden van milieu en maatschappij op te lossen. Om de fundamentele problemen aan te pakken, die niet door acties van landen afzonderlijk kunnen worden opgelost, wordt een mondiale consensus onontbeerlijk, die bijvoorbeeld ertoe leidt een duurzame en gediversifieerde landbouw te programmeren, hernieuwbare en weinig vervuilende vormen van energie te ontwikkelen, een grotere efficiëntie op het gebied van energie te stimuleren, een adequater beheer van bos- en zeehulpbronnen te bevorderen, voor allen de toegang tot drinkwater te waarborgen.