Heren Kardinalen,
vereerde broeders in het bisschopsambt en het priesterschap,
dierbare broeders en zusters!

Ik dank God omdat Hij mij bij het begin van mijn dienst als Opvolger van Petrus de gelegenheid geeft in gebed te verwijlen bij het graf van de Apostel Paulus. Dit is een bedevaart, waar ik naar heb uitgezien, en een geloofsgebaar dat ik stel in mijn naam, maar ook in naam van het geliefde Bisdom van Rome, waarover de Heer mij heeft aangesteld als Bisschop en Herder, en in naam van de universele Kerk die aan mijn pastorale zorg is toevertrouwd. Een bedevaart om zo te zeggen naar de wortels van de missie, van die missie die de Verrezen Christus toevertrouwde aan Petrus, aan de Apostelen en in het bijzonder ook aan Paulus, door hem aan te sporen het Evangelie te verkondigen aan de heidenen, wat hem uiteindelijk naar deze stad bracht waar hij, na lange tijd het Koninkrijk Gods te hebben gepredikt Vgl. Hand. 28, 31 met zijn bloed tot het uiterste ging in zijn getuigenis voor de Heer, die hem voor Zich gewonnen Vgl. Fil. 3, 12 en die hem gezonden had.

Nog voordat de Voorzienigheid hem naar Rome leidde, schreef de Apostel aan de Christenen van deze stad, de hoofdstad van het Keizerrijk, de brief die in leerstellige opzicht zijn belangrijkste is. Het begin ervan is zojuist verkondigd, een geladen voorwoord waarin de Apostel de gemeenschap van Rome begroet en zich voorstelt als de "dienstknecht van Christus Jezus, apostel door roeping." (Rom. 1, 1). En later voegt hij eraan toe: "Door Hem (Christus) heb ik de genade van het apostelschap ontvangen, om ter ere van Zijn naam onder alle volken mensen te brengen tot de gehoorzaamheid van het geloof.". (Rom. 1, 5).

Dierbare vrienden, als Opvolger van Petrus, ben ik hier om in geloof deze "genade van het Apostelschap" opnieuw te beleven, nu God, volgens een andere uitdrukking van de Apostel van de heidenen, mij "de zorg voor alle Kerken." Vgl. 2 Kor. 11, 28 heeft toevertrouwd. En ons staat het voorbeeld voor ogen van mijn geliefde en vereerde voorganger Johannes Paulus II, een missionaire Paus wiens intense activiteit, waarvan meer dan 100 apostolische reizen buiten de grenzen van Italië getuigen, werkelijk onnavolgbaar is. Wat anders dreef hem tot zo'n dynamiek dan de zelfde liefde van Christus, die ook het leven van St. Paulus veranderde. Vgl. 2 Kor. 5, 14 ? Moge de Heer in mij een soortgelijke liefde voeden, zodat Hij mij geen rust laat ten overstaan van de dringende nood aan evangelieverkondiging in de wereld van vandaag. De Kerk is van nature missionair; haar eerste taak is de evangelisatie. Het Tweede Oecumenische Vaticaans Concilie heeft aan de missionaire activiteit een decreet gewijd dat juist "2e Vaticaans Concilie - Decreet
Ad Gentes Divinitus
Over de missie-activiteit van de Kerk
(7 december 1965)" ("Tot de volkeren") heet, wat er aan herinnert hoe "de Apostelen ... de voetstappen van Christus volgend, "het woord van de waarheid verkondigd en de Kerken voortgebracht hebben", H. Augustinus, Enarrationes in Psalmos. 44, 23 en dat het de taak van hun opvolgers is, dit werk te bestendigen, opdat "het Woord van de Heer zijn luisterrijke loop mag volbrengen" (2 Tess. 3, 1) en het Rijk van God overal ter wereld wordt aangekondigd en gevestigd." Paus Benedictus XVI, Toespraak, Welkomstfeest van de jongeren tijdens de WJD 2005, Op de boot op de Rijn voor de Poller Rheinwiesen te Keulen (18 aug 2005), 1

Aan het begin van het derde millennium voelt de Kerk met hernieuwde levendigheid dat de missionaire opdracht van Christus meer dan ooit actueel is. Het Grote Jubileum van het jaar 2000 heeft haar gebracht tot een "opnieuw vertrekken vanuit Christus", die in gebed is beschouwd, zodat het licht van Zijn waarheid uitstraalt naar alle mensen, bovenal door het getuigenis van de heiligheid. Ik herinner hier graag aan het motto dat de heilige Benedictus stelt in zijn Regel, wanneer hij de monniken aanspoort: " niets te stellen boven de liefde van Christus" H. Benedictus van Nursia, Regel voor monniken, Regula monasticorum. hoofdstuk 4. In feite bracht de roeping onderweg naar Damascus Paulus tot precies hetzelfde: tot het maken van Christus tot het centrum van zijn leven, alles achterlatend voor de alles overtreffende kennis van Hem en van Zijn mysterie van liefde, en zich vervolgens inspannend Hem overal te verkondigen, vooral aan de heidenen "ter ere van Zijn naam" (Rom. 1, 5). De hartstochtelijke liefde voor Christus bracht hem ertoe het Evangelie niet alleen in woorden te prediken, maar ook met zijn eigen leven, dat steeds gelijkvormiger werd aan de Heer. Aan het einde daarvan verkondigde Paulus Christus door zijn martelaarschap, en zijn bloed, samen met dat van Petrus en van de andere getuigen van het Evangelie, bevloeide dit land en maakte de Kerk van Rome, die de universele gemeenschap van liefde voorzit, vruchtbaar. Vgl. H. Ignatius van Antiochië, Brief aan de Romeinen, Epistula ad Romanos. nr. 1.1

De twintigste eeuw is een tijd van martelaarschap geweest. Paus Johannes Paulus II heeft dit sterk benadrukt en aan de Kerk gevraagd om het "Martyrologium bij de tijd te brengen" en talrijke martelaren uit de recente geschiedenis zalig en heilig verklaard. Als nu het bloed van de martelaren het zaad is van nieuwe Christenen, dan mogen wij een nieuwe opbloei verwachten van de Kerk, vooral daar waar zij het meeste geleden heeft omwille van het geloof en het getuigenis van het Evangelie.

Dit verlangen vertrouwen wij toe aan de voorspraak van Sint Paulus. Moge hij voor de Kerk van Rome, in het bijzonder voor haar Bisschop, en voor het gehele volk van God de vreugde verkrijgen van het verkondigen en getuigen aan iedereen van het Goede Nieuws van Christus de Verlosser.