Dierbare broeders en zusters, goeie dag!

Vandaag zou ik het kort willen hebben over een ander beeld dat ons helpt om het mysterie van de Kerk te illustreren: dat van de tempel. Vgl. 2e Vaticaans Concilie, Constitutie, Over de Kerk, Lumen Gentium (21 nov 1964), 6

Waaraan doet het woord “tempel” ons denken? Het doet ons denken aan een gebouw, een constructie. Velen van ons denken meer in het bijzonder aan de geschiedenis van het volk Israël, waarover het Oude Testament vertelt. In Jeruzalem was de grote tempel van Salomon de plaats waar men God in het gebed ontmoet; binnen in de tempel was de ark van het Verbond, teken van Gods aanwezigheid te midden van Zijn volk; en in de ark bevonden zich de tafels van de Wet, het manna en de stok van Aaron: herinneringen aan het feit dat God altijd aanwezig is geweest in de geschiedenis van Zijn volk, dat Hij vergezeld had en geleid. De tempel herinnert aan deze geschiedenis: ook wij, wanneer wij naar de tempel gaan, moeten ons deze geschiedenis herinneren, onze geschiedenis – van ieder van ons, hoe Jezus mij heeft ontmoet, met mij op weg is gegaan, mij heeft bemind en hoe Hij mij zegent.

Waarvan de oude tempel een voorafbeelding is, werd door de Heilige Geest in de Kerk verwezenlijkt: de Kerk is “het huis van God”, de plaats van Zijn aanwezigheid waar wij de Heer kunnen vinden en ontmoeten; de Kerk is de tempel waar de Heilige Geest woont die bezielt, leidt en draagt. Als wij ons afvragen: waar kunnen wij God ontmoeten? waar kunnen wij in gemeenschap treden met Christus? waar kunnen wij het licht van de Heilige Geest vinden die ons leven verlicht?, is het antwoord: in het volk Gods, te midden van ons die de Kerk vormen. Wij zullen er Jezus, de Heilige Geest en de Vader ontmoeten.

De oude tempel werd door mensenhanden gemaakt: aan God diende “een huis gegeven” te worden, als zichtbaar teken van Zijn aanwezigheid onder het volk. Met de menswording van Gods Zoon verwezenlijkt zich de profetie van Nathan aan koning David Vgl. 2 Sam. 7, 1-29 : niet de koning, niet wij “geven God een huis”, maar God zelf “bouwt Zijn huis” om in ons midden te komen wonen, zoals de heilige Johannes in de proloog van zijn Evangelie schrijft. Vgl. Joh. 1, 14 Christus is de levende tempel van de Vader en Christus bouwt zelf Zijn “geestelijk huis”, de Kerk, niet van materiële stenen maar van de “levende stenen” die wij zijn. De apostel Paulus zegt tot de Christenen van Efeze: gij zijt “gebouwd op het fundament van de apostelen en profeten, terwijl de sluitsteen Christus Jezus zelf is, die het hele bouwwerk in zijn voegen houdt. In Hem groeit het uit tot een heilige tempel in de Heer. In Hem wordt ook gij mee opgebouwd tot een woonstede van God, in de Geest” (Ef. 2, 20-22). Mooi! Wij zijn de levende stenen van het gebouw van God, diep verenigd met Christus, die van het gebouw en tussen ons de sluitsteen is. Wat betekent dat? Dat betekent dat wij de tempel zijn, de levende Kerk, de levende tempel en wanneer wij samen zijn is ook de Heilige Geest onder ons, Hij helpt ons als Kerk te groeien. Wij zijn niet geïsoleerd, maar zijn het volk van God: dat is de Kerk!

En het is de Heilige Geest die met Zijn gave verscheidenheid geeft. Dat is belangrijk: wat doet de Heilige Geest onder ons? Hij schept verscheidenheid, een rijkdom in de Kerk, en Hij verenigt alle dingen en mensen om de geestelijke tempel te vormen waarin wij geen materiële offers brengen, maar onszelf, ons leven. Vgl. 1 Pt. 2, 4-5 De Kerk is geen verstrengeling van dingen en belangen, maar de tempel van de Heilige Geest, de tempel waarin God werkzaam is, de tempel waarin ieder van ons, door de gave van de Heilige Geest een levende steen is. Dat toont ons, dat niemand in de Kerk nutteloos is en wanneer iemand zou zeggen: ‘ga maar naar huis, je bent niet nodig’, is dat onjuist, want niemand in de Kerk is nutteloos, wij zijn allemaal nodig om deze tempel op te bouwen. Zo is ook niemand bijkomstig. Niemand is de belangrijkste, wij zijn in Gods ogen allemaal gelijk. Ja, ik ben zoals ieder van u, wij zijn allemaal gelijk, wij zijn broeders! Niemand is anoniem: wij vormen en bouwen allen de Kerk op. Maar dat vraagt ook dat wij zouden nadenken over het feit dat wanneer de steen van ons christenleven ontbreekt, ook iets ontbreekt aan de schoonheid van de Kerk ... Niemand mag verstek geven, wij moeten allen – allen samen - ons leven, ons hart, onze liefde, gedachten, ons werk bijdragen aan de Kerk.

Ik zou willen dat wij ons allen de vraag stellen: hoe beleven wij het feit dat wij Kerk zijn? zijn wij levende stenen of bij wijze van spreken, lusteloze stenen die zich vervelen, die onverschillig zijn? heeft u reeds gezien hoe droevig het is een lusteloze christen te zien, die zich verveelt, die onverschillig is? Zo een Christen, dat gaat niet, een christen moet levendig zijn, vreugdevol Christen te zijn; hij moet de schoonheid beleven deel uit te maken van het volk Gods dat de Kerk is. Staan wij open voor de werking van de Heilige Geest om ontvangende partij te zijn in onze gemeenschappen, of plooien wij ons op onszelf terug zeggende: “ik heb zo veel te doen, dat is mijn taak niet”?

Moge de Heer ons Zijn genade geven, Zijn kracht, opdat wij ten diepste met Christus zouden verenigd zijn, die de hoeksteen is, de pijler, de sluitsteen van ons leven en van heel het leven van de Kerk. Bidden wij om bezield door Zijn Geest, altijd levende stenen van Zijn Kerk te zijn.