Wat moet ik doen. opdat mijn leven waarde heeft, opdat het een zin heeft? Deze ernstige vraag klinkt uit de mond van de jonge man uit het Evangelie als volgt: "Wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven?"

Spreekt een mens, die de vraag in deze vorm stelt, nog een taal die de mensen in deze tegenwoordige tijd kunnen verstaan'? Vormen wij niet de generatie wier horizon van het bestaan door de wereld en haar tijdelijke vooruitgang volledig gevuld is? Ons denken wordt op de eerste plaats bepaald door aardse maatstaven. Indien wij de grenzen van onze planeet overschrijden. doen wij dit met het doel om vluchten te ondernemen naar andere planeten, om hun signalen te geven of ruimtesonden in hun richting te sturen.

Dit alles is de inhoud geworden van onze moderne beschaving. De wetenschap heeft samen met de techniek op een onvergelijkbare wijze de mogelijkheden van de mens t.a.v. de materie ontdekt; zij zijn er eveneens in geslaagd te heersen over de inwendige wereld van haar gedachten. mogelijkheden. aandrijvingen en driften. Indien wij ons echter bewust zijn van de aanwezigheid van Christus en Hem de vragen van onze jeugd toevertrouwen. dan kunnen wij blijkbaar de vraag niet anders stellen dan de jonge man in het Evangelie: "Wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven?" Iedere andere vraag naar de zin en de waarde van ons leven zou tegenover Christus ontoereikend en oppervlakkig zijn, want Christus is niet alleen "de goede Meester" die ons de levensweg op deze aarde wijst. Hij is ook de getuige van die definitieve bestemming die de mens heeft in God zelf. Hij is de getuige van de onsterfelijkheid van de mens. De Blijde Boodschap, die Hij met Zijn stem heeft verkondigd, wordt door Zijn kruis en opstanding definitief bezegeld in het paasmysterie. "Christus. die uit de doden is opgestaan, sterft niet meer; de dood heeft geen macht meer over Hem" (Rom. 6, 9). In Zijn opstanding is Christus ook het voortdurende "teken van tegenspraak" (Lc. 2, 34) geworden tegenover alle programma's die niet in staat zijn de mens over de grenzen van de dood heen te leiden. Bij deze grens gaan zij inderdaad voorbij aan alle vragen die een mens heeft over de waarde en de betekenis van het leven. Tegenover al deze programma's, wereld-beschouwingen en ideologieën herhaalt Christus steeds weer: ,"Ik ben de opstanding en het leven. " (Joh. 11, 25).

Beste broeders en zusters, indien jullie met Christus willen spreken, terwijl jullie de volledige waarheid van Zijn getuigenis aanvaarden, moeten jullie aan de ene kant "de wereld liefhebben" - "want God heeft de wereld zozeer liefgehad, dat Hij haar Zijn enige Zoon heeft gegeven "(Joh. 3, 16) -; tegelijkertijd moeten jullie echter innerlijk afstand trachten te nemen van de rijke en betoverende werkelijkheid zoals "de wereld" haar voorstelt. Jullie moeten het besluit nemen om de vraag naar het eeuwig leven te stellen, want de dingen in deze wereld zijn vergankelijk (1 Kor. 7, 31) en ieder van ons is hieraan onderworpen. In de dimensie van de zichtbare wereld wordt de mens geboren met de dag van zijn overlijden in het vooruitzicht; tegelijkertijd echter draagt de mens. wiens innerlijke reden voor het bestaan daaruit bestaat om boven zichzelf uit te stijgen, ook in zichzelf al datgene waardoor hij boven de wereld uitstijgt.

Alles waardoor de mens, in zichzelf, boven de wereld uitstijgt - ofschoon hij in haar vast geworteld blijft - wordt verklaard door het beeld en de gelijkenis van God, dat vanaf het begin in de mensheid is gegrift. En al datgene waardoor de mens boven de wereld uitstijgt. rechtvaardigt niet alleen de vraag naar het eeuwige leven, maar maakt haar in feite noodzakelijk. Al vanaf het eerste begin houdt deze vraag de mensen bezig, niet alleen binnen het kader van het christendom, maar ook daarbuiten. Ook jullie moeten trachten de moed te vinden deze vraag te stellen. zoals de jonge man in het Evangelie. Het christendom leert ons. de vergankelijkheid te begrijpen en te bekijken vanuit het perspectief van het Koninkrijk van God, vanuit het perspectief van het eeuwige leven. Zonder dit heeft het vergankelijke leven, al is het nog zo rijk en in elk opzicht geslaagd. voor de mensen uiteindelijk toch niets anders als de onvermijdelijke noodzakelijkheid van de dood tot gevolg.

Er is echter sprake van een innerlijke tegenstrijdigheid tussen jeugd en dood. De dood schijnt voor de jeugd nog ver verwijderd te zijn. En zo is het ook. Maar terwijl jeugd een ontwerp van het gehele leven betekent, een ontwerp dat gemaakt is overeenkomstig de maatstaven van betekenis en waarde, is de vraag naar het einde ook tijdens de jeugdjaren onvermijdelijk. Indien de menselijke ervaring aan zichzelf overgelaten is. zegt zij hetzelfde als de heilige Schrift: "Het is het lot van de mens éénmaal te sterven " (Hebr. 9, 27). De geïnspireerde auteur voegt daaraan toe: "En daarna volgt het oordeel" (Hebr. 9, 27).

Christus zegt echter: "Ik ben de verrijzenis en het leven. Wie in Mij gelooft, zal leven, ook al is hij gestorven en ieder die leeft in geloof aan Mij. zal in eeuwigheid niet sterven" (Joh. 11, 25, v). Vraag dus aan Christus. zoals de jonge man uit het Evangelie: "Wat moet ik doen om het eeuwig leven te verwerven?"